Perez Reverte Arturo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.T�nger skinęła głową, jakby te słowa potwierdzały jakąś jej myśl. Bitwa rozegrała się po świcie dodała w końcu. Już było jasno. To znaczy, że najprawdopodobniej ustalali pozycję obserwowaną: namierzalipunkty odniesienia na lądzie i liczyli ich odległość.Wystarczyłoby, żeby przepłynęliprzynajmniej obok dwóch.Myślę, że wiesz, jak to się robi. Mniej więcej uśmiechnęła się niezbyt pewnie. Ale nigdy nie widziałam,jak robi to prawdziwy marynarz.Coy wziął do ręki kątomierz kwadrat przezroczystego plastiku, który miał wy-drukowaną wokół skalę 360 stopni, oznaczonych co dziesięć.Pozwalało to obliczaćdokładnie kurs, przenosząc wskazania igły magnetycznej statku na papier mapy mor-skiej. To proste: szukasz przylądka albo czegoś, co daje się zidentyfikować poło-żył na mapie gumkę, która odgrywała rolę wymyślonego statku, i przesunął kątomierzdo najbliższego wybrzeża. Następnie umiejscawiasz ten punkt za pomocą kompa-su pokładowego i igła wskazuje ci, na przykład, 45�% w kierunku północnym.Wracasz162do mapy i rysujesz linię przeciwległą z tego punktu, w kierunku 225�%.Widzisz? Po-tem bierzesz następny punkt odniesienia, który byłby oddalony o jakiś wyrazny kąt odpierwszego inny przylądek, górę, cokolwiek.Jeśli wskazuje ci, na przykład, 315�%, namapie rysujesz przeciwległą, w kierunku 135�%.Tam gdzie się przecinają obie linie, znaj-duje się twój statek.Jeśli punkty odniesienia na ziemi są wyrazne, metoda jest pewna.A jeśli możesz znalezć jeszcze trzeci punkt odniesienia tym lepiej.T�nger zmarszczyła usta, zamyślona.Przyglądała się gumce kreślarskiej z taką uwa-gą, jakby to był prawdziwy statek płynący wzdłuż wybrzeża, którego rysunek wydru-kowany był na papierze.Coy wziął ołówek i przesunął nim wzdłuż linii brzegu. Na tym wybrzeżu zdarzają się płytkie i piaszczyste plaże, ale przede wszystkimobfituje ono w skarpy i wysokie skały.Zatem jest dość punktów odniesienia, by ustalićswoją pozycję na podstawie obserwacji.Myślę, że nawigator Dei Gloria mógł z ła-twością właśnie tak robić.Może nawet robił to w nocy, jeśli świecił księżyc i wybrzeżeodcinało się wyraznie w jego świetle.Choć to jest trudniejsze.W tamtych czasach niebyło latarń morskich, jak teraz.Czasem jakaś wieża z płonącym ogniem, co najwyżej.Ale nie sądzę, żeby w tych okolicach stała jakaś wieża.163Na pewno nie, pomyślał, patrząc na mapę.Z pewnością w nocy z 3 na 4 lutego1767 nie było światła ani żadnego budzącego nadzieję punktu odniesienia czy znaku,kompletnie niczego, poza być może linią brzegu, odcinającą się w świetle księży-ca za lewą burtą.Mógł sobie wyobrazić całą scenę: wszystkie żagle rozwinięte, statekpłynie kursem na wiatr, który gwiżdże w olinowaniu, a pokład brygantyny pochyla sięna sterburtę, słychać hałas wody opływającej burty, podczas gdy światło księżyca odbi-ja się w pomarszczonej tafli morza po nawietrznej.Zaufany człowiek przy kole stero-wym, wachta spięta, uważnie spogląda w tył, w ciemność.Na pokładzie nie ma żadnegoświatła, kapitan stoi na mostku, z twarzą pełną troski zwróconą w górę, ku widmowejpiramidzie z napiętego białego płótna, bacznie wsłuchany w trzaski, zastanawia się,czy wytrzyma omasztowanie i takielunek zniszczone podczas sztormu na Atlantyku.Milczy, by nikt z ufających mu ludzi nie odgadł jego niepokoju, oblicza jednak w my-śli odległość, kurs, dewiacje, hals, z troską kogoś, kto doskonale wie, że jedna błędnadecyzja poprowadzi statek i załogę wprost do katastrofy.Z pewnością nie zna jeszczeswojej dokładnej pozycji, a to tylko wzmaga jego niepokój.Coy wyobraził sobie, jakspogląda na czarną linię brzegu przesuwającą się w odległości dwóch, trzech mil, bli-164ską, ale nieosiągalną i równie niebezpieczną w ciemności jak działa wrogiego okrętu;potem odwraca się, podobnie jak reszta załogi, ku ciemności nocy, gdzie chwilami nie-widoczna, to znów pojawiająca się niewyraznie jak zdradliwy cień, tnąc fale, ściga ichkorsarska szebeka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook; download; pobieranie; pdf; do ÂściÂągnięcia

Menu