Elkeles Simone Prawo przycišgania

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Zaufaj mi.Alex kładzie dłoń na jej policzku i wyciera łzy.Nic nie mówi ze wzruszenia, tylko mocnoprzytula ją do siebie.Godzinę pózniej Alex, Brittany i moi rodzicewymykają się do szpitalnej kawiarenki.WchodziTuck z dużym wazonem pełnymjaskraworóżowych gozdzików i przyczepionymdo niego balonem, na którym napisał: Połowalekarzy kończy studia poniżej średniej mamnadzieję, że operacja się udała! Hej, amigo! mówi. O, do diabła. Carlos prycha, udającpoirytowanie.Całe szczęście, że po tym, co siędzisiaj stało, nie stracił ducha walki. Kto cię tuprosił?Tuck stawia wazon na parapecie i sięuśmiecha. No daj spokój.Nie bądz gburem.Przyszedłem cię rozweselić. I po to przyniosłeś różowe kwiatki? mówiCarlos, pokazując na wazon. Kwiaty są właściwie dla Kiary.Za to, że musicię znosić. Przywiązuje balon do ramyszpitalnego łóżka. A ja jestem twoją słodkąniespodzianką&Carlos kręci głową. Kiara, chyba się przesłyszałem, co? Bądz miły mówię. Tuck zadał sobie tyletrudu.Troszczy się o ciebie. Powiedzmy, że się do ciebie przekonałem przyznaje Tuck i odgarnia z twarzy długie włosy. Komu bym dokuczał, gdyby nie ty? Moje życiebyłoby smutne.Spójrz prawdzie w oczy, amigo&jesteś moją drugą połową. Ty loco. Jesteś homofobem, ale może Kiara z mojąpomocą zrobi z ciebie przyzwoitego itolerancyjnego człowieka. Zaczyna dzwonićkomórka Tucka.Wyjmuje ją z kieszeni ioznajmia: To Jake.Zaraz wrócę.Znika na korytarzu, a ja zostaję sam na sam zCarlosem.No, może nie całkiem, bo na krześle wnarożniku pokoju siedzi Brandon pochłoniętyjakąś grą.Carlos chwyta mnie za nadgarstek i przyciągado siebie na łóżko. Jeszcze wczoraj planowałem, że wyjadę zKolorado.Nie chciałem być ciężarem dla twoichrodziców i Aleksa. A teraz? pytam nerwowo.Muszę sięupewnić, że chce tu zostać na dobre. Nie mogę wyjechać.Tata ci mówił, że mojamama i Luis mają tu przyjechać? Tak. Ale nie tylko dlatego zostaję, chica.Nie mogęcię opuścić, tak samo jak nie mógłbym stądwyjść z nogą na wyciągu.Zastanawiałem siętylko& czy lepiej powiedzieć twoim rodzicomteraz czy pózniej? Ale o czym? Robię wielkie oczy.Całuje mnie delikatnie, a potem mówi zdumą: %7łe to poważny, monogamiczny iodpowiedzialny związek. A taki jest? S�.A jak stąd wyjdę, mam zamiar naprawićdrzwi w twoim samochodzie. Chyba że ja pierwsza je naprawię podpuszczam go.Przygryza wargę i patrzy na mnie lekkonapalony. Wyzywasz mnie, chica?Biorę go za rękę i splatam palce z jegopalcami. Tak.Przytula mnie do siebie. Nie tylko ty jedna lubisz wyzwania.Ipowiem ci na przyszłość, że czekoladowe ciastkamuszą być na ciepło i miękkie w środku& i bezprzyklejonych magnesów.Tylko takie lubię. Ja też.Jak postanowisz je dla mnie upiec, dajmi znać.Zmieje się i przysuwa się bliżej. Będziecie się całować po francusku? rzucaznienacka Brandon. Taaa.Zamknij oczy mówi Carlos i naciągakoc, żeby nam zapewnić chociaż trochęprywatności. Nigdy więcej cię nie zostawię szepcze w moje usta. To dobrze.Bo nie pozwolę ci na to.Odchylam się trochę w tył. Ja też cię nigdy niezostawię.Pamiętaj o tym, okej? Okej. To znaczy, że będziesz chodził ze mną pogórach? Zrobię, co zechcesz, Kiara.Nie czytałaśliściku, który włożyłem do szafki? Jestem twój. A ja twoja.Na zawsze i jeden dzień dłużej.EpilogDwadzieścia sześć lat pózniej.Carlos Fuentes patrzy, jak jego żona a jest niąod dwudziestu lat podlicza dzienny utarg.Interesy w warsztacie McConnell, który kupili,kiedy skończył służbę, idą całkiem dobrze.Nawet w gorszych latach powodziło im sięzupełnie niezle.Jego żona zawsze ceniła prosteżycie, mimo że było ich stać na więcej.Do licha,największą przyjemność sprawiało jej wspinaniesię na Kopułę i dlatego stało się to ichcotygodniowym rytuałem.Lubiła też narty i snowboard.Carlos zabierałKiarę i dzieciaki do zimowych kurortów, aleprzyglądał się tylko z daleka, jak żona uczy ichtrzy córki zjeżdżać na nartach, a potem nasnowboardzie.Bardzo lubiły, kiedy dołączał donich stryj Luis.Jako jedyny z braci Fuentesówbył na tyle szalony, żeby śmigać z dziewczynamipo stromych górskich stokach.Carlos wyciera ręce w szmatę.Wymieniłwłaśnie olej w samochodzie swojego staregoprzyjaciela Rama. Kiara, musimy porozmawiać o tymchłopaku, którego twój ojciec wcisnął nam podopiekę. To dobry dzieciak. Kiara podnosi wzrok namęża i posyła mu krzepiący uśmiech.Potrzebuje kogoś, kto nim pokieruje.I domu.Trochę mi przypomina ciebie. Nie żartuj sobie.Widziałaś, ile ten delikwentma kolczyków? Wolę nie wiedzieć, w jakichmiejscach.Jak na zawołanie pod warsztat podjeżdża ichnajstarsza córka Cecilia.Obok niej siedziwspomniany delikwent. Ma za długie włosy.Wygląda jak chica zbrodą dodaje Carlos. Ciii, bądz miły strofuje go żona. Gdzie byliście? pyta Carlos oskarżycielskimtonem, gdy dwoje nastolatków trzecia klasaliceum wysiada jednocześnie z auta Cecilii.Oboje milczą. Dylan, chodz ze mną.Pora na męskąrozmowę.Małolat przewraca oczami, ale idzie zCarlosem na zaplecze, gdzie znajduje się biuro.Carlos zamyka drzwi i siada w fotelu zabiurkiem.Wskazuje Dylanowi, żeby usiadł podrugiej stronie. Mieszkasz z nami od tygodnia, ale miałemtyle pracy w warsztacie, że nie zdążyłem cipowiedzieć o obowiązujących w domu zasadach zaczyna Carlos. Posłuchaj, staruszku odpowiada leniwiemałolat, po czym rozpiera się w fotelu i kładziebrudne buty na biurku Carlosa. Mam gdzieśzasady.Staruszku? Mam gdzieś zasady? Cholera, tymdzieciakiem trzeba solidnie potrząsnąć.Prawdęmówiąc, Carlos też dostrzegł w nim cząstkęswojej dawnej, buntowniczej natury.Kiedyprzyjechał do Kolorado, nie mógłby sobie nawetwymarzyć lepszego zastępczego ojca niż Dick.Do diabła, mówił do niego tato , zanim jeszczeożenił się z Kiarą.Nie potrafił sobie nawetwyobrazić, jak potoczyłoby się jego życie, gdybynie pokierował nim wtedy ojciec przyszłej żony.Spycha z biurka nogi Dylana, a potemwspomina ten dzień, gdy tata Kiary wygłosiłprzemowę podobną do tej, jaką teraz sam mapalnąć małolatowi. Uno, zakaz narkotyków i alkoholu.Dos, bezwulgarnego słownictwa.Mam trzy córki i żonę,więc się wyrażaj.Tres, w tygodniu wolnosiedzieć do dziesiątej trzydzieści; w weekend dopółnocy.Cuatro, masz po sobie sprzątać ipomagać w domu, kiedy ktoś cię o to prosi, takjak nasze córki.Cinco, telewizja dopiero poodrobieniu lekcji.Seis& Nie mógł sobieprzypomnieć, jaka była szósta zasada jego teścia,ale to nie miało znaczenia.Carlos wymyśliłwłasną i chciał, by zabrzmiało to głośno idobitnie. Randki z Cecilią nie wchodzą w grę.Nawet o tym nie myśl.Masz pytania? Taaa, jedno. Małolat wychyla się do przodui patrzy Carlosowi prosto w oczy ze złośliwymuśmieszkiem. Co będzie, jak złamię którąś ztych pieprzonych zasad?PodziękowaniaTa książka nie powstałaby bez Emily Easton,mojej redaktorki, która razem ze mnąprzedzierała się przez kolejne wersje historiiCarlosa.Powinnaś za to zostać świętą.Składam specjalne podziękowania doktorOlympii Gonz�lez, która pomogła mi okrasićpowieść hiszpańskim językiem i meksykańskimkolorytem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook; download; pobieranie; pdf; do ÂściÂągnięcia

Menu