Beniowski J.Słowacki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Choć dobra moda była w onych czasachKonfederować się i kryć po lasach!A jednak i to minęło!.OjczyznaMinęła także! i ów wierszyk złoty,%7łe dla ni�j każda smakuje trucizna,�w wiersz, co niegdyś zachęcał do cnoty,Jest dzisiaj.każdy mi to pewnie przyzna,Kto w oblężeniu jadł szczury łub koty -%7łe ten wiersz bez psów, bez liszek, bez czajek,Jest dziś najlepszą z Krasickiego bajek.A więc niech wszystko mija! - Wstańcie, burze!I zwi�jcie mój ślad z t�j smętn�j pustyni!I moje myśli jak łez pełne krużePrzechylcie, niech je próżnymi uczyniCzas.- Wszak stawałem na ni�jedn�j górzeBliż�j piorunów niż gadu, co śliniPocałunkami nawet twarz człowieka;Bliż�j chmur, co grzmią - niż ludu, co szczeka.I dziś od ogniów boskich w dół zepchniętyZ piramid czoła, z wulkanicznych szczytów,Cierpię - lecz jeszcze gardzę.I ten ściętyRym nieraz kąsa was aż do jelitów,I płynie jako szalone okręty,Z fal odrzucany do niebios błękitów,Gdzie mu początek był i koniec będzie,Gdy śmierć na żaglach okrętu usiędzie.Tymczasem z szumów żaglowych i waruMyśli zhukanych jest harmonia dzika,Którą ja lubię, że tak pełna gwaru,%7łe czasem jak wąż pośród ruin syka,Czasem podobna do aniołów swaru,Gdy błyskawicą letnią się odmykaNiebo i znów się zasuną płomienieNa dziwny duchów świat, skąd szło westchnienie.A jednak, gdyby twoja, o młodości!%7łelazna niegdyś wola, dumna, twarda,Gdybym nad sobą miał więc�j litości,Gdyby mi nawet w krew nie przeszła wzgardaTego, co teraz jest i co w przyszłościByć może: lutnią szalonego bardaSkruszyłbym wziąwszy pod zgięte kolano;I nową harfę wziął niepokalaną.Lecz pózno! pózno już! Gdzie są słuchacze?Czy w grobach klaszczą w ręce zadziwione?Czy urągają? - nie wiem - i nie raczęGonić myślami te smętne, straconeMary.Lecz nieraz, kiedy mi zakraczeOrzeł lecący na słońce czerwone,Zda mi się, że to jakaś dusza bratniaZnów odlatuje ode mnie - ostatnia!Lubiłem takie dusze dzikie, smętne,Rozokolone na niebie szeroko,Błyskawicowe trochę, trochę mętne,Nawet gdy w ciało się straszne oblokąI w pioruny się rzucają namiętneLub nad Safony chwi�ją się opoką;Lubiłem takie dusze - niebezkarny! -Wybrednie marząc w różach - kolor czarny.Dziś uleczony na pół - lubię różeTakie, jakimi je Bóg stworzył, ładneI wiotkie.- Teraz wam powieścią służęI w żadne więc�j ustępy nie wpadnę,%7ładną gawędą pieśni nie przedłużę,Ale też z faktów wam nic nie ukradnę,Bo wszystko godne jest pamięci wieczn�jI wszystko może ujść - w kompanii grzeczn�j.Stoi więc w dębie moja mołodycaZe świecą - jasne dwa gołębie burczą;Ksiądz pieczętuje sygnetem szlachcicaListy.Posłuszne się papiery kurcząW kopertę; z lakiem ożeniona świ�ca -Mówiąc Delill[e]a stylem - styl tak sturcząPoeci, że dziś gwałtem trzeba z FrancjiRozumu, jeszcze więc�j elegancji -Ożeniona więc świeca z laską laku,Wydała tę łzę, która z tajemnicyNie da się nigdy odedrzeć bez znaku -Zwłaszcza jeżeli Moskal na granicyNie czyha na twój sekret, o Polaku,Z pomocą drugi�j ożenion�j świ�cy,I chmur z tajemnic twoich nie uchylaZdradziecką ręką nocy (styl Delill[e]a).Już więc ksiądz Marek (tu mnie nie doścignąIksy warszawskie) kochanków zaślubiłI nim oboje w małżeństwie ostygną,Przypieczętować chciał - już lak naczubił,Już.już.Wtem szable mu po oczach migną!Ksiądz wstał - szczęk wielki był - pieczątkę zgubił;Ujrzał na ścianach boju stereotyp,Bowiem dąb w środku był jak dagerotyp.Co się więc działo zewnątrz, to się w łonieSuchego dębu odbiło tęczowie.Był bój, naprzeciw siebie szły dwa konie,A na koniach szli dwaj bohaterowie,Nad głową niosąc podniesione bronie,Szablice; każda jako sierp na głowie.Zaraz ksiądz poznał, że ci wojownicyByli to z panem Sawą pan Maurycy.Poznawszy, w duchu rzekł: "Nie pójdę godzić,Niechajże sobie trochę krwi utoczą,To może nadto gorących ochłodzić,Pot�m z rozwagą większą w ogień skoczą."Tak mówiąc patrzał, jak chcąc sobie szkodzić,Na ścianach tęczę tworzyli uroczą.Zwiatłość ich obu owionęła krwawa;W ogniu na białym koniu migał Sawa.Spotkali się raz, złożyli nad głowąI znów ich konie rozniosły szalone;Za drugim razem tnąc sztuką krzyżowąBeniowski, zgrabnie skoczywszy na stronę,Dał szacht tak płytki koniowi nad głową,%7łe mu z przyciętych uszu dwie czerwoneTrysły fontanny; jak rubin się żarząW biegu, nadjechał na nie Sawa twarzą.Więc się na białym wydawał rumaku,Mając zalane oczy krwi wytryskiem,Jakby delfina miał w złotym czaprakuPod siodłem, który krew wyrzucał pyskiem.Nie dając jednak najmni�jszego znaku,%7łe był zmięszany tym ostrym dogryzkiem,Obróciwszy się koniowi do grzbietuStrząsł krew i z olster dobył pistoletu.Straszny był wtenczas: we krwi, co go broczy,Spokojną miał twarz i spokojnie mierzyłDo bohatera pieśni, między oczy -I gdyby krzemień był spadł i uderzyłW dekę.co skrami pryskając odskoczy,Pewnie by więc�j mój bohater nie żył.Bo sam wyznawał, że w szturmaku onymWidział przybitą kulę czymś czerwonym.Więc pewnie by ją był duszy oczyma,Jak mówi Hamlet, w czaszce sw�j zobaczył,Gdyby nie dziwne, a dla pisorymaMiłe zdarzenie.- Bóg zachować raczyłCzłowieka, a ja zeń zrobię olbrzyma;Byle mi tylko czytelnik przebaczył,%7łe empirycznie, minąwszy przyczynę,Wdałem się w skutek rzeczy, w rąbaninę.Lecz wpadłszy muszę kończyć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook; download; pobieranie; pdf; do ÂściÂągnięcia

Menu