Barret William E Czarnoksieznik

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zawsze lepiej.Wtedywszystko, co się widzi, nabiera więcej sensu.Ta gwiazda to dziwna rzecz.Nasze59miasto nie zawsze było takie.Bo też od początku nie dałoby się tak zaplanować.Nikt z nas nie pamięta, kto pierwszy to zauważył i kiedy. Mnóstwo dziwnych rzeczy jest w waszym mieście.Przeszedłem się nacmentarzysko z czasów zarazy. Tam nie ma nic dziwnego.Te doły były koniecznością.No, i pozostały. Widziałem to miejsce.Zrobiło na mnie duże wrażenie.Dlaczego? Milionyludzi od roku tysiąc sześćset trzydziestego drugiego umierały na całym świecie.Dlaczego mieliby mnie tak bardzo obchodzić właśnie ci obcy, w tej ziemi? Dla-czego?Judasz wyciągnął z kieszeni fajkę i bez pośpiechu zajął się nabijaniem jej. To nie śmierć obcych działa na nas powiedział. Tylko to, że zbliżamysię do ich śmierci. Jak? Niech pan powtórzy, proszę.Potrząsnął głową. A po co? I bez powtarzania pan zapamięta.Był pan w starej części miasta? Tak.Na ulicy lutników i na ulicy szewców. Pracowite uliczki.Dobrzy rzemieślnicy.Interesy we Friedheim są nieduże,ale nasi ludzie potrafią wszystko robić dobrze. Nie wątpię.Trafiłem na jakąś małą uliczkę bez nazwy.Nad drzwiami jed-nego z domów jest głowa błazna, doskonale wyrzezbiona głowa.Pomyślałem so-bie, że może tam urodził się i mieszkał Bonifacy Rohlmann. Możliwe.To dom sprzed wieków.Hans Aschenbrenner mieszka w nim te-raz.Hans gra żołnierza rzymskiego w misteriach.Jak panu powiedziałem, Rohl-mannowie rzeczywiście mieszkali kiedyś we Friedheim.Były wojny, najazdy,dwa okropne pożary.Dawne kroniki w ratuszu są fragmentaryczne.Przeważniedostarczone przez te stare rodziny, które prowadziły swoje zapiski. Może bym mógł porozmawiać z kimś z tych starych rodzin, zapytać, czynie mają jakichś dokumentów dotyczących także Rohlmannów. Nie mają nic więcej, niż ja mam w ratuszu.Miasto zrobiło wielki wysi-łek. Judasz zadumał się pykając fajkę. Owszem, byłoby jedno zródło.Aleto chyba nie dla pana.Pan nie jest katolikiem, prawda? Nie jestem. No, właśnie.Szkoda.Proboszcz naszej parafii, ksiądz Albrecht Schecker,ma duże archiwum.Nikt nie wie, jak duże.Kościoły potrafią chronić, co trzeba.Mają skarbce, krypty, kryjówki.Friedheim nigdy nie miało tajemnic przed Ko-ściołem, a Kościół tajemnic dochowuje. W tym wypadku to chyba niepotrzebne, kiedy chodzi tylko o jakiegoś ma-larza, który umarł przed wiekami. Możliwe, ale ksiądz proboszcz panu nic nie powie. Pan jest dobrym katolikiem.Niech pan go poprosi.60Judasz parsknął śmiechem w swój pusty kufel, więc zamówiłem następne pi-wo. Owszem, jestem w dobrych stosunkach z księdzem proboszczem.Poza tymregularnie przystępuję do komunii i on jest moim przewodnikiem duchowym.Alena polu informacji o Friedheim może trochę ze sobą współzawodniczymy.Ksiądzproboszcz uważa się za strażnika historii.Nie chciałby, żeby pewne dokumentyprzeszły do ratusza.Takiej sytuacji nie przewidziałem.Fakt, że interesujące mnie dane są ukrytepoza moim zasięgiem, rozzłościł mnie, był gorszy niż brak danych w ogóle. Może on ma niewiele z tego, o co panu chodzi, może nie ma nic powie-dział Judasz. Tutejszy kościół też ucierpiał od pożarów i też odczuł te wojny. Proboszcz nie zechce porozmawiać ze mną? Jest pan tego pewny? Porozmawiać, to on by z panem porozmawiał.Dobrze wychowany, bardzosympatyczny z niego człowiek.Ale nic by się pan nie dowiedział. Znajdę jakiś okrężny sposób.Judasz znów parsknął śmiechem. Uliczka, gdzie jest ten dom z głową błazna, nazywa się Kirschbaumstrasse.To dom numer osiemnaście.Ma trzysta lat co najmniej, może trzysta pięćdziesiąt.Bo ta uliczka była, kiedy przyszli Szwedzi, a oni przyszli trzysta pięćdziesiąt lattemu.Mówił teraz wolniej i uprzytomniłem sobie, że mnie również ogarnia rozleni-wienie.Wypiliśmy już po trzy kufle piwa, dosyć przepastne. Zaczął pan o tych dołach z czasów zarazy rzekł Judasz powoli. W hi-storii Friedheim tylko jedna czarownica została spalona na stosie.I właśnie tamją spalili.Frieda Neuhardt.To było w roku tysiąc sześćset sześćdziesiątym pierw-szym.Zdumiony, uciekłem się do arytmetyki. Misteria pasyjne wystawiono tu w roku tysiąc sześćset sześćdziesiątymdrugim powiedziałem. Tak.Wtedy już po raz czwarty. Jak mogli ludzie pobożni, ludzie oddani tej sprawie, dotrzymujący swegoślubowania spalić kobietę na stosie? Sąsiadkę prawdopodobnie.Judasz zaciągnął się dymem z fajki krzepki, barczysty mężczyzna o gru-bych rysach twarzy w obramowaniu czarnego zarostu. Istnieje Zło odpowiedział.Wygłosił to kategoryczne oświadczenie nie rozwijając tematu.Można by wy-wnioskować gdyby się chciało że on stwierdza zło w ludziach, którzy paląkobiety na stosie, ale ja sobie nie tłumaczyłem tego w taki sposób.Zło dla niego(po niemiecku �bel) było słowem, jak z naciskiem zaznaczył, zaczynającym sięod dużej litery.61Jeszcze myślałem o Judaszu, kiedy krokiem trochę chwiejnym wracałem dohotelu.Mżył kapuśniaczek i jakąś mżawkę miałem w mózgu, dlatego moje myślinie biegły wyraznym torem.Może to naturalne, że człowiek, który wierzy w ostateczne Dobro, w Stwór-cę i w Zbawiciela, i w obietnicę życia wiekuistego, wierzy również w odwrotnośćtych abstrakcji: w ostateczne Zło, w niszczyciela, w zdrajcę i w grozbę unicestwie-nia.Dobro ze wszystkimi swymi kościołami, prorokami i kapłanami nieraz han-dluje fałszywym miłosierdziem i zadufaną obłudą, elastycznymi zasadami moral-nymi, okrucieństwem, gładkim kłamstwem i niewczesną pobłażliwością.Zło niemając szczytnych dążeń, podniosłej koncepcji służenia ludziom, nie narzucającżadnych hamulców na zwierzęcą naturę człowieka i nie obiecując żadnej nagrodydla jego ducha, jest samo w sobie potworne.No, ale ja nie wierzyłem ani w dobro, ani w zło, zaczynające się od małychliter czy od dużych.Interesowało mnie tylko to, że wpadłem na trop informacji o Bonifacym Rohl-mannie, zobaczyłem kierunek z pozycji, która dotąd wydawała się martwympunktem.U proboszcza Friedheim są stare księgi, do których miasteczko ma do-stęp zależnie od jego uznania: początki dziejów miejscowych rodzin, być możeświadectwa urodzenia, ślubów i zgonów.Zdarzały się skandale, jakieś niewątpli-wie haniebne sprawy, ale dawno temu, i owe osoby zmarły, odeszły w niepamięć,teraz w każdym razie nie znane komuś, kto by czytał zapiski o nich.Można byuznać, że wszystko to już jest historią i jako takie powinno być ujawnione, cóż,kiedy ksiądz proboszcz małej niemieckiej parafii rości sobie prawo do decydowa-nia o tym.I nie ma na niego sposobu.Rozmyślając tak i rozmyślając znalazłem w końcu wyjście zgoła niepożądane:jest dziewczyna, katoliczka.Przeszkolona w badaniach archiwów.I za przysługę,którą jej oddałem, należy mi się rewanż [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook; download; pobieranie; pdf; do ÂściÂągnięcia

Menu