Czechow Antoni Historie zakulisowe

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kasjer depcze go kalosza-mi, pluje na niego bez ceregieli.Ten właśnie arkusz jest przedmiotem luksusu.Wypisano nanim wielkimi literami: Na dzisiejszy spektakl wszystkie bilety wyprzedane.Przez cały czasswego istnienia ani razu nie miał okazji wisieć nad okienkiem kasy i nikt z publiczności niemoże się szczycić tym, że go widział.Piękny napis, lecz złośliwy! Jaka szkoda, że nie znaj-duje zastosowania.Publiczność nie lubi go, ale za to wszyscy aktorzy są w nim zakochani!Oczy komika błądzące po ścianach i podłodze nie mogły nie dostrzec tego klejnotu.Komiknie należy do tych, co szybko kombinują, ale tym razem skombinował.Dojrzawszy tekturowyarkusz, stuknął się w czoło i zawołał: Zwietnie! Mam pomysł!Pochylił się i wyciągnął opowieść o wyprzedanych biletach. Zwietne! Nadzwyczajne! To będzie ją kosztować drożej niż niebieski szlafrok z czerwo-nymi chwastami!W dziesięć minut potem tekturowy arkusz wisiał nad okienkiem kasy po raz pierwszy iostatni od czasu swego istnienia i.kłamał.Kłamał, lecz uwierzono mu.Wieczorem nasza ing�nue leżała w swym pokoju i szlochałana cały hotel. Nie lubi mnie publiczność! mówiła zanosząc się od płaczu.I tylko wiatr wziął na siebie trud współczucia.On, ten dobry wiatr, płakał w kominie iprzewodach wentylacyjnych, płakał na różne tony i prawdopodobnie szczerze.Wieczorem zaśw piwiarni siedział komik i pił piwo.Pił piwo i tyle.Przełożyła Zofia Kaczorowska56JUBILEUSZW hotelu Kars odbywała się skromna uroczystość: brać aktorska podejmowała obiademtragika Tigrowa, pragnąc uczcić dwadzieścia pięć lat jego pracy na niwie artystycznej.Przydługim stole zasiadał cały personel z wyjątkiem jednego tylko antreprenera który był skąp-cem i nie wziął udział w składce, lecz obiecał, że przyjdzie pod koniec obiadu. Wielce sza-nowny kolega , jako winowajca uroczystości, siedział na pierwszym miejscu, w fotelu z wy-sokim i prostym oparciem.Był zaczerwieniony, spocony, chrząkał, pocił się i w ogóle czuł siębardzo nieswojo.Trudno osądzić, czy wzruszenie to spowodowało napływ uczuć jubileuszo-wych, czy też fakt, że jubilat zjawił się na obiad już pod dobrą datą.Z prawej strony sie-działa grande dame19 Likanida Iwanowna Swiriepiejewa, obiekt antreprenera, z szylkreto-wym lorgnon20 i obficie upudrowanym noskiem, z prawej ing�nue Sofia DienisownaUnyłowa.Obok dam po obu stronach stołu siedzieli mężczyzni o wygolonych twarzach.Przed zupą, gdy aktorzy wypili wódki i zakąsili, powstał rezoner Babelmandebski i rzekł: Panowie! Proponuję, abyśmy wychylili toast za zdrowie jubilata Wasiliska AfrikanyczaTigrowa! Hu r r a!Aktorzy huknęli: Niech żyje! , wstali z miejsc i ruszyli do jubilata.Trącali się kieliszka-mi, potem długo ściskali się i całowali, a gdy wreszcie wrócili na miejsca, wstał jeune pre-mier Wiolański, człowiek pozbawiony talentu, lecz cieszący się sławą wykształconego aktora,dzięki temu tylko, że mówił przez nos, miał w swym pokoju hotelowym słownik 30 000 wy-razów obcych i był mistrzem w wygłaszaniu długich przemówień. Szanowny kolego! zaczął wznosząc oczy. Dziś mija równo ćwierć wieku od chwili,kiedyś wstąpił na ciernistą drogę sztuki.Tak! Zdziwiony, z pewną obawą spoglądasz na prze-byty szlak i widzę, jak czoło twe pokrywają zmarszczki.Tak, to był straszny szlak! W oddalipołyskiwała twa gwiazda.Spowity nieprzeniknionym mrokiem, namiętnie dążyłeś ku niej, ana drodze twej leżały przepaście i rozpadliny pełne syczących żmij, amfibii i gadów.Dalej mówca dodał, iż nikt nie ma tylu wrogów, co aktorzy.Rzucając w powietrze myśl pomyśli wywiódł, że nawet przeciętny aktor, skromnie uprawiający niwę sztuki gdzieś na dale-kiej prowincji, przynosi ludzkości znacznie większą korzyść, aniżeli Struwe budujący mostylub Jabłoczkow rozmyślający o oświetleniu elektrycznym można by jeszcze podyskutować,co pożyteczniejsze: teatr czy koleje? Zapalając się coraz bardziej, oświadczył, że gdyby niebyło na ziemi sztuki, ziemia stałaby się pustynią, że świat gubi materializm i że obowiązkiemludzi sztuki jest rozpalać serca czcicieli złotego cielca.Diabli wiedzą, czego tylko nie wy-gadywał, a zakończył tym, że pogroził pięścią gdzieś w kierunku okna, odrzucił swą serwetkęi orzekł, iż ocenić Tigrowa potrafi jedynie wdzięczna potomność.Gdy zamilkł, aktorzy znów huknęli: Niech żyje! i z hałasem powstając z miejsc ruszylido jubilata.Wiolański ucałował Tigrowa trzykrotnie i w imieniu wszystkich kolegów ofiarował muniewielki album pluszowy z wyhaftowanymi złotą nicią literami W.T.19grande dame (fr) - tu, aktorka grająca role wielkich dam.20lorgnon (fr.) - rodzaj okularów (lub lornetki) z rączką do trzymania.57Rozczulony tragik rozpłakał się, uściskał wszystkich obecnych, potem w słodkim omdleniuopadł na fotel i drżącymi palcami jął przewracać kartki albumu.Album zawierał około dwa-dzieścia fotografii, lecz nie było tam żadnej jako tako wyglądającej ludzkiej fizjonomii.Byłyto nie twarze, tylko jakieś gęby z wykrzywionymi ustami, spłaszczonymi nosami i przy-mkniętymi lub wytrzeszczonymi oczami.%7ładen krawat nie tkwił na miejscu, wszystkie gębymiały wyraz zdziczały, a głowa suflera Pudojedowa była obwiedziona podwójnym konturem,z których jeden nieudolnie zaretuszowano.(Sprawa polegała na tym, że aktorzy fotografowalisię na św.Mikołaja, po złożeniu trzech wizyt imieninowych, a zdjęcia wykonał fotografDiergaczow z Warszawy , maleńki, ślepawy człowieczek, trudniący się trzema rzemiosłaminaraz: fotografowaniem, rwaniem zębów oraz pożyczaniem pieniędzy pod zastaw).Przed pieczystym przemawiał prostak, aktor bez paszportu, podający się za GrigorijaBorszczowa.Wyciągnął szyję, położył rękę na sercu i mówił: Posłuchaj Wasia.Najświętsze słowo honoru.Skarz mnie Bóg.Ty masz talent! Każdyci powie, że masz.I ty byś, bracie, daleko zaszedł, gdyby nie ta oto sztuczka (tu mówcapstryknął palcem w gardło) i gdyby nie twój paskudny charakter [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook; download; pobieranie; pdf; do ÂściÂągnięcia

Menu