Znaszli ten kraj Zelenski Boy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale skutek był piorunujący! Chłopczyki, panienki, starsipanowie, wszystko ciągnęło sznureczkiem do księgarni i wychodziło unosząc swego Kartezjuszapod paltotem lub w zarękawku, po czym biegli do domu, zamykali się na dwa spusty i zatapialisię w nim, aby się przekonać, co to jest za metoda, której oni jeszcze nie znają.Dzięki temuRozprawa o metodzie liczy dziś po polsku cztery wydania, o którym to sukcesie z pewnością siętemu filozofowi nawet w grobie nie śniło!Nie uważam zresztą tej mojej działalności za ukończoną.Przeciwnie.Niedawno przystąpiłemdo planowego wydania Komedii ludzkiej Balzaka, której całość zamierzona jest na dobrychkilkadziesiąt tomów.Wiele jest jeszcze dzieł, wielu autorów, których chciałbym przyswoićnaszemu piśmiennictwu.Ale w pracy tej przeszkadza mi po trosze nowy element, który sięwcisnął w moje życie.Skoro się już tak ze wszystkiego spowiadam, muszę powiedzieć i o tym.Tym elementem jest teatr.Wszedł on w moją egzystencję, jak wszystko inne, przypadkiem, aleprzyczepił się do mnie i nie chce mnie puścić.Uproszony raz w Krakowie przez znajomegoredaktora, abym w zastępstwie recenzenta Czasu napisał sprawozdanie, poszedłem pewnegowieczora do teatru (gdzie wprzódy pojawiałem się co prawda dość rzadko), no i jak poszedłem,tak zostałem tam cztery lata! Po kilku latach tego flirtu z Melpomeną , uwiecznionego w kilkutomach pod takimże tytułem, przyszła mi dość zrozumiała ochota, aby się trochę zapoznać z tym,o czym tyle pisałem, i obejrzeć trochę teatr od wewnątrz, od strony kulis.No, ale jak kulisy, tojuż warszawskie, prawda? Zapomniałem wspomnieć, że od ukończenia wojny rozstałem sięwreszcie ostatecznie z medycyną: będąc tedy zupełnie wolny, przeniosłem się do Warszawy ibyłem tam przez rok kierownikiem literackim paru teatrów.Po roku doszedłem jednak doprzekonania, że ładniej i przyjemniej jest oglądać dekoracje od strony pomalowanej niż odtekturowej i widzieć ładne aktorki jak ładny obrazek na odległość niż oglądać je z bliska zpokładem szminki na dwa palce.Wróciłem tedy na wygodny fotel krytyka teatralnego wWarszawie i siedzę na nim do dziś dnia, co mi zajmuje sporo czasu i odciąga od poważniejszychzajęć.Jak państwo widzą, życie moje wypełnione jest wciąż jedną myślą, mianowicie: w ł a s n a135p r z y j e m n o ś ć.Pokazałem się i przedstawiłem bezwstydnie, ze wszystkich stron.Starałem sięobjaśnić, że błazen i człowiek nauki, że leniwy wierszokleta i zajadły pracownik to nie są dwieosoby luzujące się na przemian i wstydzące się jedna drugiej jedna czcigodna, a drugakompromitująca ale że to jest zupełnie jeden i ten sam człowiek.Kluczem do wytłumaczeniatego człowieka to rozkosz, namiętność, l u b i e ż n o ś ć !!! Pocałunek może być króciutki i lekkijak ulotna piosenka, może być łakomy i długi jak sześć tomów Moliera.Ale nigdy, przez całemoje życie literackie, nie miałem godziny, która by nie była przyjemnością, w której bymdzwigał moje zajęcia jak ciężar i uroczysty obowiązek.I dlatego w konkluzji na pytanie zawartew tytule odczytu, przychodzi mi poważna wątpliwość: c z y j a w o gól e j est eml i t er at em?136PIERWSZY WIECZ�RPrzysiadłem przed kawiarnią Pod Dwoma Magotami , gdzie mi naznaczył spotkanie pewiendziennikarz.Patrzę dokoła, jakże mi znane to wszystko.Kościół Saint-Germain-des-Pr�s, pomnikDiderota siedzącego w fotelu, tuż obok ulica Bonaparte i hotelik, w którym mieszkałem zapierwszym pobytem w Paryżu.Jak żywe stają mi w oczach te chwile.Przyjazd, pierwszywieczór.Czym było wówczas dla młodego dzikusa pierwsze zetknięcie z Babilonem , to ztrudnością można sobie wyobrazić dzisiaj.%7łycie pod wieloma względami wyrównało sięogromnie; oczywiście zewnętrznie.Automobile, kina, kawiarnie, reklamy, jazz, charleston, nagietancerki, międzynarodowa Markita czy Walencja brzmi wszędzie ta sama, kobiety wszystkichmiast zrobiły się podobne jak rodzone siostry, ta sama szminka, te same cieliste pończoszki, tasama prawie swoboda i obojętność życia.Ale wówczas, przed ćwierćwiekiem, dla młodegochłopca przenieść się nagle w ciągu niewielu godzin z małego i cichutkiego szarego Krakowa doParyża, to była feeria, to było zanurzenie się w świat tajemnicy, baśni.Przybyłem pózno wieczór, zajechałem do hoteliku, gdzie wiedziałem, że mieszka znajomymój i powinowaty, młody malarz.Nie było go w domu.Zostawiłem oczywiście kuferek ipuściłem się na Paryż, po omacku.Zabrnąłem w gąszcz ulic wiodących ku Sekwanie mającledwie ogólne pojęcie o kierunku.Słabo oświetlone wąskie uliczki, sędziwe mury.Pusto, cicho.Naraz wyszedłem na wolną przestrzeń, owionął mnie chłód wody, znalazłem się na wybrzeżu,skąd rozpościerał się czarodziejski pejzaż Sekwany w nocy, z jej arkadami mostów,wzruszającym drżeniem świateł odbijających się w wodzie, czarnymi masami nadbrzeżnychgmachów.Przebyłem most, zapuściłem się w te czarne masy.Minąłem je, ujrzałem przed sobądługą, jasną aleję, lśniącą mokrym asfaltem, puściłem się nią jak pielgrzym, nie wiedząc, dokądwiedzie.Nie chciałem pytać nikogo o drogę, było coś miłego w tym błądzeniu po omacku, w tymodkrywaniu Paryża.Sen na jawie.Po jakimś czasie odgadłem, że jestem w samym sercu, naplacu Opery, owym słynnym placu Opery.Zgiełk, tłum, hałas oszołomiły mnie nagle; orgia świateł dokonała reszty.Był to wówczaspoczątek nowoczesnych reklam; dziś zapewne wydałyby się skromne, wówczas były oślepiające. Passez l hiver � Pau, l �t� a Aix-les-Bains wrzeszczało światłem z ogromnego gmachunaprzeciw Opery: nigdy tej zdrowej rady nie mogłem wprowadzić w czyn, ale zapamiętałem jądotąd.Czy może być lepszy dowód skuteczności reklamy?Bulwary! Skręciłem w nie i dałem się nieść fali ludzkiej, ogłupiały, potrącany, zaczepianyprzez przekupniów fotografii i przez dyskretne dziewczęta. Ap�ritif.raz po raz powtarzało sięw ich propozycjach to nieznane słowo, dając mi uczuć niedostatek mego filologicznegowykształcenia.Arab w burnusie, Chińczyk, Murzynka, to znów polski język brzmiący na tychbulwarach jak egzotyczne narzecze.Terasy przed kawiarniami w styczniu rojne, nieskończony sznur dorożek, pojazdów, automobilów.Kwiaciarki, handlarze zabawek, krzykgramofonów, różnojęzyczny szum, w którym dominowała jasna nuta paryskiej francuszczyzny. Maryś, dziwujesz się? , przypominały mi się te słowa z Sienkiewiczowskiego Za chlebem.Trzeba wracać.Skręciłem znów w boczne uliczki, niewinnie jak dziecię: nie czytałem jeszcze137dzienników, które by mnie uświadomiły o ich niebezpieczeństwach.Kontrast między hukiem iblaskiem bulwarów a sennym mrokiem ulic starego Paryża był przejmujący.Z przecznicywysunęła się zupełnie stara, skromnie odziana kobieta, o wejrzeniu raczej czcigodnym. Vienschez moi, je serai bien polissonne , szepnęła do mnie.Upiór.Zląkłem się, zacząłem uciekać,straciłem kierunek.Brnąłem przez puste ulice zupełnie już na oślep.Bałem się.Wiedziałem, żeaby dojść do domu, trzeba mi przebyć Sekwanę. Monsieur, o� est la Seine? , spytałemzapóznionego przechodnia.Na to dość dziwne zapewne pytanie popatrzył na mnie podejrzliwie,wziął mnie może za kandydata na topielca. La Seine est grande , odrzekł wreszcie, wzruszyłramionami i odszedł.Z innym dogadałem się lepiej, pokazał mi kierunek [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook; download; pobieranie; pdf; do ÂściÂągnięcia

Menu