[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednaksyn Earendila obdarzony został żywotem dłuższym niż jakikolwiek człowiek.Jego po-tomkowie zaś, chociaż już niej tak długowieczni, też wyróżniali się pod tym względemnawet miedzy Numenoryjczykami.Dopiero wraz z nadejściem Cienia kurczyć zaczęłysię lata życia Numenoryjczyków32.32Istnieje więcej wskazówek świadczących o tym, że potomkowie Elrosa obdarzeni byli żywotemdłuższym niż ktokolwiek inny spośród Numenoryjczyków.Tak i w Akallabeth (Silmarillion, str.318) po-wiada się, że wszyscy z linii Elrosa żyli wyjątkowo długo, nawet według miary Numenoryjczyków , da-lej zaś szczegółowo podano, o jaki czas chodzi: dla potomków Elrosa (zanim ród skarlał) starość zaczy-nała się około czterechsetnego roku życia lub nieco wcześniej, podczas gdy pozostali wchodzili w pode-szły wiek, mając dwieście lub trochę więcej lat.Można zauważyć, że niemal wszyscy Królowie, od Varda-mira po Tar-Ankalimona, dożyli lat czterystu albo nawet ten wiek trochę przekroczyli i tylko trzech spo-śród nich nie zmarło około daty czterechsetnych urodzin.Jednak w pózniejszych pismach (które pochodzą z tego samego mniej więcej czasu, co opowieśćo Aldarionie i Erendis ), kwestię wyróżniającej monarchów długowieczności potraktowano jako o wie-le mniej istotną.Numenoryjczykom przypisano długość życia pięciokrotnie przewyższającą zwykły czasżywota człowieczego (chociaż jest to sprzeczne z informacją pomieszczoną w Dodatku A do WładcyPierścieni [Powrót Króla, str.402].Tam bowiem mówi się, że Numenoryjczycy początkowo żyli trzy-kroć dłużej, niż zwykli ludzie , co powtórzono we wstępie do mniejszego tekstu), podobnie i długowiecz-ność potomków Elrosa uznana została nie tyle za szczególne wyróżnienie rodu, ale za zwykłą w tej familiiskłonność do dożywania póznej starości.Wprawdzie wspomina się tam o Erendis i nieco krótszym cza-sie życia Beorian na Zachodzie, to nie ma potwierdzenia wzmianki obecnej w opowieści o Aldarioniei Erendis , by spodziewana różnica danego im czasu życia miała być szczególnie duża czy związana jakośz ich przeznaczeniem.Nie spotykamy też żadnej sugestii, by ktokolwiek z ówczesnych tak uważał.58 I Elros Tar-MinyaturUrodził się pięćdziesiąt osiem lat przed Drugą Erą i pozostawał sprawny na cielei umyśle aż do wieku lat pięciuset, po czym odszedł na zawsze w roku 442, rządząc przezlat 410.II Vardamir NolimonUrodził się w roku 61 Drugiej Ery i zmarł w roku 471.Zwano go Nolimonem, jakoże miłował się w starodawnych mądrościach, które zdobywał od elfów i ludzi.Poustąpieniu Elrosa, mając 381 lat, nie zasiadł na tronie, tylko przekazał Berło synowi.Niemniej liczy się go jako drugiego spośród Królów, wedle przekazów bowiem władałprzez rok33.Stało się potem zwyczajem, że Król winien przekazać przed śmiercią Berłoswemu następcy, by samemu umrzeć w wybranej przez się chwili, mając jeszcze jasnyumysł.III Tar-AmandilBył synem Varamira Nolimona i urodził się w roku 192.Rządził przez 148 lat34.Zrezygnował z Berła w 590 roku, a umarł trzynaście lat pózniej.IV Tar-ElendilBył synem Tar-Amandila, urodził się w roku 350.Rządził przez lat 150.Berłoprzekazał w roku 740, umarł w 751.Nazywano go też Parmaite, jako że własnoręczniespisał wiele ksiąg i legend, korzystając z mądrości zebranych przez dziadka.Ożenił sięW tej relacji tylko Elros obdarzony został szczególną długowiecznością i powiada się, że początko-wo miał identyczne możliwości fizyczne co jego brat Elrond.Skoro jednak postanowił pozostać mię-dzy plemieniem człowieczym, tak i zachował najważniejsze cechy różniące ludzi od Quendich.Chodziłotu głównie o pragnienie nieustannego poszukiwania , jak zwali to Eldarowie, oraz znużenie , lub pra-gnienie, by odejść z tego świata.Dalej przedstawione jest wyjaśnienie, że długie życie Numenoryjczy-ków wzięło się z przyjęcia trybu życia wzorowanego na bytowaniu Eldarów.Ostrzegano ich niemniej, żenie staną się jeszcze przez to Eldarami, zawsze bowiem będą śmiertelni, jedynie tylko wydłuży się okrespełnej sprawności ciała i umysłu.Zatem (podobnie jak Eldarowie) dorastali podobnie jak wszyscy lu-dzie, potem jednak wiek dojrzały trwał dla nich o wiele dłużej, wolniej starzeli się czy niszczeli .Pierw-sze oznaki znużenia światem stanowiły dla nich sygnał, że okres sprawności dobiega końca.Ktoś, ktoten próg osiągnął, a upierał się żyć dalej, wówczas grzybiał, a proces ten postępował równie szybko jaku innych ludzi.Tak i w ciągu dziesięciu lat Numenoryjczyk mógł zmienić się ze zdrowej i krzepkiej oso-by w podeszłym wieku w niedołężnego i zdziecinniałego starca.Wcześniejsze pokolenia nie czepiały siężycia , ale dobrowolnie odchodziły w stosownym czasie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]