[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pozostałzatem w Eregionie, lekceważony wszak przez Kelebrimbora.Galadriela objąwszy rządy54W osobnej notatce, której data powstania nie jest znana, pada uwaga, że chociaż imię Sauron uży-te zostało wcześniej w Kronice Królestw Zachodnich, to jednak tego właśnie imienia owej postaci (mia-na sugerującego tożsamość z wielkim namiestnikiem Morgotha, występującym w Silmarillionie) nie zna-no aż do około 1600 roku Drugiej Ery, czasu wykucia Jedynego Pierścienia.Istnienie tajemniczej, wro-giej elfom i Edainom siły, zauważono krótko po roku 500, a spośród Numenoryjczyków ową nieprzyja-zną moc pierwszy dostrzegł Aldarion pod koniec ósmego wieku (w czasie budowania przystani w Viny-alonde).Siła ta nie miała wyraznego zródła.Sauron starał się oddzielać dwa swoje oblicza: wroga i kusi-ciela.Znalazłszy się między Noldorami, przyjął zwodniczo cudną postać (antycypując w ten sposób póz-niejsze pojawienie się Istarich) i piękne imię: Artano, Wielki Kowal , lub Aulendil, oznaczające kogoś,kto w pełni oddany jest służbie Valara Aulego (w Pierścieniach Władzy , [Silmarillion, str.349] Sauronokreśla się w tym czasie jako Annatar, Pan Darów, tutaj wszakże to imię nie występuje).Notatka poda-je następnie, że Galadriela nie dała się omamić i oznajmiła, że Aulendil nie jest poddanym Aulego z Vali-noru, ale jej zdanie nie przeważyło, Aule bowiem istniał już przed Stworzeniem Ardy , więc było wiel-ce prawdopodobne, że Sauron to naprawdę jeden z jego Majarów, zwiedziony przed początkiem Ardy,przez Melkora .Współbrzmi to ze zdaniem otwierającym tekst Pierścienie Władzy i Trzecia Era : Zdawna istniał Sauron, Majar [.] Na początku, gdy powstawała Arda, Melkor uwiódł Saurona [Silmaril-lion, str.347].55W liście napisanym we wrześniu 1954 roku mój ojciec stwierdził: Na początku Drugiej Ery zacho-wywał on [Sauron] wciąż piękną postać, lub takową potrafił przybierać, i nie ze szczętem był zły, chy-ba żeby uznać, że wszelcy reformatorzy , pragnący przyspieszyć rekonstrukcję i reorganizację są za-wsze z gruntu zli, nawet wówczas, gdy nie wbiją się jeszcze w dumę i nie zeżre ich własna chciwość.Jedenz odłamów Elfów Wysokiego Rodu - Mistrzowie Wiedzy, czyli Noldorowie - zawsze wykazywał szcze-gólną podatność na uleganie nowinkom nauki i techniki , jak i dzisiaj byśmy powiedzieli.Pragnąc po-siąść całą wiedzę, jaką Sauron dysponował, Noldorowie z Eregionu zlekceważyli ostrzeżenia Gilgaladai Elronda.Innym przejawem tego wyjątkowego pożądania dręczącego elfy z Eregionu - w sensie alego-rycznym: ukochania maszyn i urządzeń technicznych - jest szczególna przyjazń tych elfów z krasnolu-dami z Morii.76 nad Lorinandem zaczęła przygotowania do obrony przed Sauronem.Sauron zaś odszedł z Eregionu około roku 1500, kiedy to bractwo Mirdain zaczęłowykuwać Pierścienie Władzy.Wówczas to Kelebrimbor, który uczciwy z gruntu dawałsię zwodzić stwarzanym przez Saurona pozorom, odkrył w końcu istnienie JedynegoPierścienia i zwrócił się przeciwko Sauronowi.Potem podążył do Lprinandu, bynaradzić się z Galadrielą.Winni wówczas zniszczyć wszystkie Pierścienie Władzy,jednak nie mieli dość siły.Galadrielą doradziła mu, aby ukryć Trzy Pierścienie elfów,nie używać ich nigdy i rozproszyć, wywożąc jak najdalej z Eregionu, gdzie Saurongotów byłby ich szukać.Wówczas to dostała od Kelebrimbora Nenyę, Biały Pierścień,by wzmocnić dzięki niemu i umaić Lorinand.Wszelako Pierścień ten miał na Galadnelęwpływ wielki, trudny do przewidzenia, rozbudził w niej bowiem utajoną tęsknotęza Morzem oraz pragnienie powrotu na Zachód, tak że zbladła jej radość pobytuw Zródziemiu56.Kelebrimbor posłuchał rady Galadrieli, by odesłać Pierścień Powietrzai Pierścień Ognia z Eregionu.Powierzył oba Gilgaladowi z Lindonu [Powiada się tutaj,że Gilgalad przekazał zaraz Narnyę, Czerwony Pierścień, Kirdanowi, Władcy Przystani,dalej jednak pojawia się na marginesie notatka, że Gilgalad zatrzymał ten Pierścień dlasiebie aż do chwili, gdy wyruszał na wojnę Ostatniego Sojuszu].Gdy Sauron dowiedział się o wywołanym pózną skruchą buncie Kelebrimbora,odrzucił przebranie.Pełen gniewu zebrał wielkie siły, z którymi w roku 1695 ruszył przezKalenardhon (Rohan) na podbój Eriadoru.Gdy wieści o tym dotarły do Gilgalada, tenwysłał oddziały pod wodzą Elronda Półelfa, ten jednak miał długą drogę do przebycia,Sauron zaś skręcił na północ i zaatakował Eregion.Zwiadowcy oraz czołówka wojskSaurona znajdowali się już blisko, gdy Keleborn przeprowadził atak i odrzucił wroga,ale chociaż zdołał połączyć się z oddziałami Elronda, to jednak nie mogli już wrócićdo Eregionu, siły Saurona bowiem były znacznie liczniejsze, dość potężne, by oblegaćEregion, a jednocześnie powstrzymywać odsiecz.W końcu napastnicy wdarli się doEregionu, niszcząc doszczętnie i przechwytując główny cel ataku Saurona, SiedzibęMirdain, wraz z mistrzami kowalskimi i skarbami.Zdesperowany Kelebrimbor samzastąpił Sauronowi drogę na stopniach przed wielkimi drzwiami Mirdain, zostałjednak obezwładniony i pojmany, a dom splądrowano.Potem Sauron zabrał DziewięćPierścieni a także inne, pomniejsze dzieła bractwa, jednak Siedmiu i Trzech nie znalazł.Dopiero wziąwszy Kelebrimbora na męki, usłyszał, gdzie ukryto Siedem.Kelebrimborwyjawił ów sekret, nie cenił bowiem Siedmiu ni Dziewięciu tak wysoko jak Trzy.Tepierwsze wykute zostały z pomocą Saurona, Trzy zaś były samodzielnym dziełemKelebrimbora, który odmiennymi mocami przy ich tworzeniu się posługiwał i inne cele56Galadriela nie mogła zrobić użytku z Nenyi aż do czasu, gdy długo pózniej zniszczono RządzącyPierścień.Trzeba wszakże zauważyć, że tekst nijak tego nie sugeruje (chociaż powiada trochę wcześniejo radzie Kelebrimbora, by nigdy nie używać Pierścieni Elfów).77 mu przyświecały [Nie zostało tu jasno powiedziane, że Sauron posiadł wówczas SiedemPierścieni, chociaż zdaje się to jasno wynikać z opowieści.W Dodatku A do WładcyPierścieni widnieje wzmianka, iż krasnoludy z Plemienia Durina wierzyły, że DurinIII, Król Khazadumu, miał otrzymać swój pierścień bezpośrednio od kowali elfów,a nie od Saurona, w tym tekście wszakże nie ma żadnej wzmianki, jakim sposobemSiedem dostało się w ręce krasnoludów]
[ Pobierz całość w formacie PDF ]