Science Fiction (28) lipiec 2003

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Książę- Na Asteoretha, przestań bajdurzyć! zadygotał.Bonifacjusz uśmiechnął się.Zapomniał już o - Panie.- wyszeptała.- Jam niewinowata.Ratuj.pomocy udzielonej mu przez Pana Zastępów, boga, o - Nie trzeba było udawać brata - odpowiedział poktórym prawił mu prosty rybak, Jedynego Boga, chwili.którego istnienie wcześniej przeczuwał, studiując - Mag groził, że mnie zabije.samym swymfilozofów i wyciągając z ich nauk własne wnioski! spojrzeniem' odbierał mi wolę.Ratuj.Nie chcęZapomniał o tym.Teraz wydawało mu się, że umierać.zwyciężył Sarkidów mocą własnego geniuszu.Tak mogło być - pomyślał książę.Głośno zaś rzekł:Naraz książę przestał się uśmiechać.Sprawiła to - Nie mogę cię zabrać.Nie potrafiłbym zejść z tychzmiana w wyrazie twarzy wroga.Pojawił się na niej skał z takim brzemieniem.potworny strach! - To wezwij pomoc.Mag darł się wniebogłosy: - Nie wiem, gdzie są moi ludzie.- Asteoretcie, mój czas jeszcze nie nadszedł! Po co - Sam nas nie ścigałeś.przybywasz! I jesteś jakiś inny, całkiem odmieniony! - Gdzieś mi się zapodziali.Zgubiłem ich.Już nie prawisz mi słodkich słówek, nie wylewasz - Znajdą cię.Czuję, że są niedaleko.kojącego balsamu na moje rany! Jesteś wręcz straszny, - Dobrze by było - mruknął, bardziej do siebie niż doboję się ciebie! niej.Coś błysnęło u góry, a potem na dnie pieczary - Pomożesz mi?wyrósł złowrogi cień, przybierający postać - Tak - odparł, niezbyt przekonany, że naprawdę takskrzydlatego potwora.postąpi.Nie to jednak było najgorsze.Najstraszniejsze dlaBoni-facjusza było usłyszeć syreni głos owej ***podziemnej istoty!Głos ten nazywał maga jego prawdziwym imieniem Swoich żołnierzy znalazł przy ścieżce prowadząceji obiecywał mu pieszczotliwe uściski na łożu ognia i na płaskowyż.Kaprys natury rozmieścił tam kilka skał -wrzącej siarki.Oraz uświadamiał magowi, że jego czas świadków, świadków minionych epok, kiedy te górysię właśnie wypełnia.piętrzyły się ku samemu niebu.Właśnie między tymiskałami rozbili obóz.***LIPIEC 2003JERZY GRUNDKOWSKIDostrzegli go i zaczęli wykrzykiwać peany na jego Argeona, poderżnęliby mu gardło z dzikącześć.przyjemnością.Uciszył ich wyciągnięciem ręki.A może inaczej: posłać do miasta Morbula z jegoPadli wonczas na kolana.Zrozumiał, że oddają mu Isajami? To nawet lepsze rozwiązanie, nikt ich niepokłon niby jakiemuś bóstwu.będzie podejrzewał.Zrozumiał też, że nie może zaprowadzić ich do Przejmie władzę - i co dalej? Wytraci zwolennikówrannej niewiasty.Jeśliby Tanalotta okazał się być ojca, wygubi jego sługi, zaprowadzi rządy terroru, ibiałogłową, smak odniesionego zwycięstwa mógłby będzie drżał ze strachu, że znajdzie się śmiałek, którybyć nad wyraz gorzki.Nic nie zostałoby wtedy z kiedyś, w przyszłości, spróbuje i jego z kolei obalić?otaczającej go aury niezwyciężonego, bliższego I inna możliwość: przenieść wojnę na terytoriumbardziej bogom niż ludziom wodza.nieprzyjaciela.Lecz co wtedy z sarkidzkimi- Schodzimy - rzekł.najemnikami, czy dochowają mu wierności?- Panie, co stało się z tamtymi? - nie wytrzymał Wyszedł przed namiot.Spojrzał w usiane gwiazdamiMorbulo.Dowódca Isajów czuł się na tyle bliski niebo.I podjął decyzję.Bonifacjuszowi, żeośmielił się zapytać o to wprost.Jednocześnie ***wobec współtowarzyszy zaznaczał w ten sposób swąnad nimi wyższość.Następnego dnia zwycięska armia, prowadzona- W chwili, kiedy mój oręż przecinał ich sny o przez samego księcia, ruszyła w kierunku ziempotędze, zjawił się czarny szejtan i porwał obu w Sarkidów, a poczet Isajów (z Morbulem na czele)przepaść, która naraz rozwarła się pod nimi.Mnie zasię pomknął chyżo do stolicy państwa - Tluscukn.nie ośmielił się dotknąć.- Nie dziwimy się temu - rzekł po chwili Morbulo.Jerzy Grundkowski- Schodzimy - powtórzył książę.- Czeka nas sporopracy.Trzeba zebrać rozproszoną armię i policzyć tych,co ocaleli.***Jak zapowiedział, tak uczynił.Trwało to dozmierzchu.Wojska zgromadziły się nad brzegiem rzekiIcinus i Bonifacjusz mógł wtedy naocznie przekonaćsię, jak wielkie, mimo zwycięskiej bitwy, poniósł straty.Były one tak porażające, że oddział sarkidzkichhoplitów, który bez walki przeszedł na stronęTlusculańczyków, tworzył teraz połowę stanuosobowego książęcej armii!Wszelako nikt nie kwestionował już jegodowództwa.%7łołnierze wpatrywali się w niego niczymw półboga.Był dla nich herosem, a może nawet kimświęcej.Bonifacjusz przemówił do wojsk, osobno doTlusculańczyków, osobno do Sarkidów, po czymzamknął się w namiocie.Pora już była doprawdy pózna i nikogo to niedziwiło.%7łołnierze zdumieliby się jednak, gdyby wiedzieli, codzieje się w głowie wodza.A rozpętało się w niej szaleństwo myśli.Rozumiał,że znalazł się na samym szczycie chwały.Mógł uczynićwszystko, włącznie ze zrzuceniem z tronu księciaArgeona, jego władczego ojca, który jeno z litościpowierzył mu (i to w sposób ledwie symboliczny)armię, nie przypuszczając, nie domyślając się nawet,jak olśniewające zwycięstwo wywalczy jegopogardzany syn!Mógł to zrobić: sarkidzcy najemnicy wykonalibykażdy rozkaz.Gdyby dostali polecenie zgładzeniaLIPIEC 2003ANNA BOR�WKOANNA BOR�WKOANNA BOR�WKOTELEMACHKiedy Telemach miał siedem lat, nerwy Penelope dzieckiem i cudowne, perłowe wyspy po drugiej stronienie wytrzymały.Zapakowała dzieciaka do zatłoczonego zatoki, a słyszał jedynie wiatr.podmiejskiego autobusu i wywiozła na cypel Sunion, Ale Telemach i Penelope spojrzeli nagle na siebie,południowy kraniec Attyki.ich oczy rozszerzyły się w przerażeniu.Autobus okrążył pętlę i ruszył z powrotem w Jakby jakiś potworny pomruk spod morza albo zkierunku Aten.Penelope i Telemach zostali na głębi ziemi.Tak, to mówił Posejdon, ten, który zsyłaprzylądku zupełnie sami.Wzięła chłopca za rękę i sztormy i rujnuje miasta Hellady, gdy ziemia drży podpoprowadziła ścieżką w stronę kiosku, gdzie kupili ciosem jego trójzębu.bilety i weszli na teren zarządzany przez archeologów.- Telemach, syn Odyseusza.Syn?Sunion jest rudym, dzikim wzgórzem, z trzech stron - O słodka, słodka Atenę.Co ja zrobiłam!otoczonym przez granatowe morze.Na samym szczycie Penelope złapała dziecko za rękę i jak najszybciejstała świątynia, z której teraz pozostał tylko biały mogła, uciekła z cypla.szkielet.Zwiątynia Posejdona.Południowe słońce oślepiało, martwa cisza ***odrealniała i tak niezbyt rzeczywisty krajobraz.Kiedypodeszli do ruin, stracili z oczu kiosk i jedyną żywą Jeszcze tej samej nocy Telemach odleciał z Aten [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook; download; pobieranie; pdf; do ÂściÂągnięcia

Menu