Prawo przycišgania Simone Elkeles

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Prawda jest taka, że musieliśmy wyjechać zChicago przez Aleksa.A gdybym nie wyjechał, tonadal chodziłbym z Destiny i nie utknąłbym wpokoju z zasłonami w cholerne żółte kropeczki.Tak to już jest w moim życiu, że każdy wkońcu mnie zostawia.Od czasu Destiny nieangażuję się uczuciowo.Kiedy zaczyna mi nakimś zależeć, to mam jak w banku, że ta osobamnie opuści, odtrąci albo umrze.Tak zawszebyło i zawsze będzie. Zostanę tu na razie, ale pewnego dnia wrócędo Chicago, obojętnie, czy mi w tym pomożesz,czy nie.Wracaj do swojego mieszkanka i niewtrącaj się do mojego życia.Przeciskam się obok brata i biegnę do swojegopokoju.Zamykam z trzaskiem drzwi.Ale żółtanarzuta od razu mi przypomina, że to wcale niejest mój pokój.�Mierda!Cieszę się, że Alex nie poszedł za mną.Chcębyć sam i pomyśleć o tym, co się stało w piątek.Kto podrzucił narkotyki do mojej szafki? Nick?Madison, która spózniła się na biologię? A możeto sygnał od Guerreros, że gdziekolwiek ucieknę,to i tak będą tuż za mną?Wpatruję się w plecak rzucony na podłogę,otwieram go i wykładam rzeczy.Właściwiewrzucam je do szuflad, bo nie ma sensurozwieszać.Nie noszę ciuchów, które trzebawieszać do szafy.Wyjmuję szczoteczkę dozębów i golarkę i idę do łazienki po drugiejstronie korytarza.Zakładam, że umywalka, przyktórej jest stołek, należy do Brandona.Postanawiam, że będzie też moja.Nie chciałbymotworzyć szuflady i natknąć się na tampony, tuszdo rzęs czy inne dziewczyńskie bzdury.Wkładam golarkę i szczotkę do pustejszuflady, tej, na której nie ma naklejki z postaciąz kreskówki.Na środku dużego lustra wiszącegonad umywalkami wisi mała karteczka.Pora prysznica w dni powszedniePoniedziałek, środa, piątek: Kiara 6.25 6.35Poniedziałek, środa, piątek: Carlos 6.40 6.50Wtorek, czwartek: Kiara 6.40 6.50Wtorek, czwartek: Carlos 6.25 6.35Muszę ją chyba oświecić, że nikt nie będzie midyktował, jak długo mam brać prysznic.Kiedysię gotuję i jestem wkurzony, czyli dokładnie takjak teraz, siedzę pod nim nawet godzinę.Nie dość, że wsadzili mnie do pudła za coś,czego nie zrobiłem, to jeszcze muszę mieszkaćrazem z bandą obcych ludzi, którzy robią sałatęze szpinaku.Idę do swojego pokoju, ale drzwi do sypialniKiary są uchylone.Zżera mnie ciekawość.Wiem, że jest jeszcze na dole, więc zakradam siędo środka.Na jej biurku leżą sterty książek iluznych kartek.Na ścianie nad nim wisikorkowa tablica, do której przypięłapowiedzonka typu wujek Dobra Rada.Nie bój się być wyjątkowa.Pokochaj siebie, zanim pokochasz innych.Ja pierdolę.Czyta te bzdety przed snem?Na tablicy jest też kilka zdjęć Kiary z tymkolesiem, z którym siedzi codziennie wstołówce.Chodzą po górach, zjeżdżają nasnowboardzie.Na tych fotkach Kiara się śmieje.Biorę z biurka zeszyt i przerzucam kartki.Zamieram, gdy natrafiam na napis Prawoprzyciągania , umieszczony na górze strony.Mój wzrok bezbłędnie wyłapuje słowa stercząceintymne części ciała w kolumnie waloryfizyczne.Zmieję się i czytam sąsiedniąkolumnę& Szuka faceta, który jest pewny siebie,miły, umie naprawiać samochody i lubi sport.Kto, do diabła, zapisuje takie rzeczy? Dziwię się,że nie napisała: Szukam faceta, który rozmasujemi stopy i pocałuje w tyłek.Na następnejstronie są szkice jej samochodu.Słyszę piskdrzwi.O, do licha.Mam towarzystwo.Kiara stoi w drzwiach wyraznie zaszokowana.Za nią wchodzi chłopak ze zdjęć.Odbiera jejmowę, gdy widzi mnie w swoim pokoju, zzeszytem w łapach. Szukałem kartki mruczę od niechcenia irzucam zeszyt na biurko.Facet podchodzi bliżej. Hej, hej, się ma, ziomal! mówi.Ciekawe, co by zrobił profesor Dick, gdybympierwszego dnia kopnął chłopaka Kiary w dupę.Wśród jego zasad nie było zakazu bójek.Patrzę na gościa zwężonymi oczami i robiękrok przed siebie.Kiara szybko szuka czegoś na biurku i podajemi inny zeszyt.Dosłownie wciska mi go do ręki. Proszę mówi w popłochu.Patrzę na zeszyt, którego nie potrzebuję.Jestem wkurzony, że czuję się jak jalape�owciśnięte do miski z orzechami& czyli tak,jakbym był nie na swoim miejscu izdecydowanie w niewłaściwym towarzystwie.Mruczę pod nosem: To na razie& ziomal iruszam do kanarkowego pokoju, któremunadaję nazwę infierno, piekło.Wyglądam przez okno i szacuję, jak dalekojest do ziemi i czy da się uciec, żeby od czasu doczasu posmakować wolności.Może pewnegodnia zwieję stąd i już nie wrócę. Carlos, mogę wejść? słyszę głos Brittany zadrzwiami.Otwieram i dziwię się, że jest sama. Jeżeli masz zamiar palnąć mi kazanie, todaruj sobie. Nie po to przyszłam. W jejjasnoniebieskich oczach dostrzegamwspółczucie.Brittany przeciska się koło mnie iwchodzi do pokoju [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook; download; pobieranie; pdf; do ÂściÂągnięcia

Menu