Orwell George Corka proboszcza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oczy miała nadal zamknięte.Jednakże stopniowo ich powieki traciły nie-wrażliwość na światło, aż otwarły się z właściwym sobie trzepotem.Patrzyła naulicę, nędzną, ruchliwą ulicę małych sklepów i domów o wąskich frontonach, zpotokami spieszących mężczyzn, tramwajów i samochodów jadących w obukierunkach.Na razie jednak powiedzenie, że patrzyła - nie wydaje się właściwe.Ponieważ to, co widziała, nie było widziane jako mężczyzni, tramwaje,samochody ani jako coś w ogóle określonego, nie było odbierane jako poru-szające się przedmioty; nawet nie jako przedmioty.Po prostu widziała tak, jakwidzi zwierzę, bez zastanawiania się i prawie nieświadomie.Hałasy ulicy -pomieszany harmider głosów, jazgot klaksonów i zgrzyt tramwajów na zapia-szczonych szynach - przelatywały przez jej głowę wywołując reakcje czystofizyczne.Brakło jej słów, a nawet pomysłu na użyteczność czegoś takiego jaksłowa, świadomość czasu i miejsca, własnego ciała, a nawet własnego istnienia.Mimo to postrzeganie stopniowo stawało się ostrzejsze.Potok ruchomychprzedmiotów zaczynał przenikać poza oczy i wyodrębniać się w mózgu wosobne obrazy.Zaczęła, ciągle w milczeniu, obserwować kształty przedmiotów.Przepłynął przedmiot wydłużony, podpierany czterema innymi, węższymi,długimi przedmiotami, ciągnąc za sobą przedmiot o kształcie kwadratu koły-szącego się na dwu kręgach.Dorota patrzyła jak przemyka; i nagle, samo zsiebie, w jej umyśle zabłysło s ł o w o.Było to słowo koń".Odbiegło, alewróciło natychmiast w bardziej złożonej postaci: To jest koń".Przyszły zanim inne słowa - ,,dom", ulica", tramwaj", samochód", rower" - aż pokilku minutach znajdowała nazwy niemal wszystkiego w zasięgu wzroku.Odnalazła słowa mężczyzna", kobieta" i analizując te słowa odkrywała, żezna różnice między przedmiotami żywymi i martwymi, między istotami ludz-kimi i końmi, między mężczyznami i kobietami.Dopiero teraz, kiedy rozpoznała większość otaczających ją przedmiotów,zdała sobie sprawę z własnego istnienia.Do tej chwili była parą oczu zwrażliwym, ale czysto bezosobowym poza nimi mózgiem.Teraz jednak,odrobinę tym wstrząśnięta, odkryła swoje własne niepowtarzalne istnienie;poczuła, że istnieje; coś zdawało się w niej krzyczeć ja jestem ja !" Zarazem,jakimś sposobem, wiedziała, że owo ja" istniało i było zawsze tym samym ja" od niepamiętnych czasów, choć należało do przeszłości, która nie zostawiławspomnień.Odkrycia te zajęły ją tylko przez chwilę.Od samego początku towarzyszyło impoczucie niekompletności, czegoś - z niejasnych przyczyn - nieza-dowalającego.Dlatego, że owo ja jestem ja", które wydawało się odpowiedzią -samo stało się pytaniem.Nie brzmiało już: ja jestem ja", ale kimjestem ja?"Kim była? Przerzuciła to pytanie przez myśl i stwierdziła, że nie manajmętniejszego pojęcia, kim jest; wyjąwszy to, że obserwując przechodzącychludzi i konie, nabrała pewności, że jest istotą ludzką, a nie koniem.Pytanieuległo dalszej zmianie i przyjęło taką oto postać: Jestem mężczyzną czykobietą?" I znów ani czucie, ani pamięć nie dały żadnej wskazówki doodpowiedzi.Ale w tej właśnie chwili, być może przez przypadek, opuszkipalców potarły ciało.Uświadomiła sobie wyrazniej niż kiedykolwiek, że jejciało istnieje, że jest jej własne i - że jest, w istocie nią samą.Poczęła badać jerękoma i ręce objęły piersi.Była więc kobietą.Tylko kobiety mają piersi.Wiedziała, jakimś sposobem, nie wiedząc jak do tego doszła, że wszystkieprzechodzące kobiety mają pod sukienkami piersi, choć nie mogła ich widzieć.Teraz pojęła, że w celu rozpoznania samej siebie musi zbadać swoje ciało,poczynając od twarzy.Przez kilka chwil usiłowała spojrzeć na własną twarz,zanim zrozumiała, że to niemożliwe.Zerknęła w dół i spostrzegła nędzną,czarną satynową sukienkę, raczej długą, parę pończoch ze sztucznego jedwabiu wcielistym kolorze, brudnych i z drabinkami oczek, oraz parę bardzo zno-szonych czarnych atłasowych pantofelków na wysokich obcasach.Obejrzałaswoje ręce - były zarazem obce i nieobce.Nieduże ręce o twardych dłoniach,bardzo brudne.Po chwili zdała sobie sprawę, że to brud uczynił je dla niejobcymi.Same ręce wydawały się naturalne i właściwe, chociaż ich nie poznała.Po chwilowym wahaniu odwróciła się w lewo i zaczęła stąpać powoli wzdłużchodnika.Nawiedził ją cudem szczegół wiedzy z pustej przeszłości: istnienieluster, ich przeznaczenie i fakt, że często bywają w sklepowych witrynach.Podeszła do taniego małego sklepu jubilerskiego, w którym ułamek lustraumieszczony w rogu, odbijał twarze przechodzących ludzi.Dorota wyłowiłaswoje odbicie spośród tuzina innych, natychmiast zdając sobie sprawę, żewłaśnie widzi siebie.Choć nie można powiedzieć, że się rozpoznawała; nieprzypominała sobie, by się kiedykolwiek przedtem widziała.Lustro ukazywałomłodą kobiecą twarz, szczupłą, o bardzo jasnych włosach, z kurzymi łapkamiwokół oczu, nieco przyćmioną przez brud.Prostacki czarny kapelusz wkształcie hełmu siedział niedbale na głowie, zagarniając większość włosów.Twarz była mało znana, ale mimo to nie obca.Do tej chwili nie wiedziałajakiej się spodziewać, ale teraz, kiedy ją ujrzała, zdała sobie sprawę, że była totwarz, jakiej się spodziewać mogła.Właśnie odpowiednia.Odpowiadałaczemuś w jej wnętrzu.Odwróciwszy się od lustra jubilera złowiła napis �Czekolada Fry'a�, woknie wystawowym naprzeciw i odkryła, że rozumie cel pisania, a także, pokrótkim wysiłku, że jest w stanie czytać.Jej oczy przemknęły przez ulicęłowiąc i odczytując strzępy druków, nazwy sklepów, ogłoszenia, gazetoweafisze.Przesylabizowała litery dwu białych i czerwonych plakatów na sklepietytoniowym.Jeden z nich głosił: �Najnowsze plotki o córce proboszcza.Podobno już jest w Paryżu�.Potem spojrzała w górę i ujrzała na rogu domutabliczkę z białymi literami New Kent Road.Słowa te zatrzymały ją.Pojęła, żestoi na Nowej Drodze Kentu oraz - inny szczegół tajemniczej wiedzy - żeNowa Droga Kentu znajduje się gdzieś w Londynie.Stwierdziwszy to poczuła, że przez jej ciało przebiega osobliwy dreszcz.Umysł był już rozbudzony całkowicie; pojęła, co nie dotarło do niej wcześniej,dziwaczność swojej sytuacji, a to oszołomiło ją i przejęło trwogą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook; download; pobieranie; pdf; do ÂściÂągnięcia

Menu