King Stephen Czarny dom 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ty stęka.Na to, \e George wypowie jego nazwisko na antenie, szansa jest małabądz nie ma jej wcale.Nie chodzi o to, \e chłopiec marzy, by biegać z kijem wworkowatym kostiumie Piwowarów przed tłumami w Miller Park.Marzy jednak otym, by mieć kij, który nale\ał do Richiego Sexsona drewno, w którym kryje siębłyskawica.I kto byłby wtedy gość?Tyler wytacza się z łó\ka, wącha wczorajszą koszulkę pod pachami, odrzucają nabok i wyciąga drugą z szuflady.Ojciec czasami pyta go, dlaczego nastawia budzik takwcześnie ostatecznie są wakacje a Tyler nie umie mu wytłumaczyć, \e ka\dydzień się liczy, zwłaszcza gdy jest pełen ciepła i słońca oraz pozbawionypowa\niejszych obowiązków.To tak, jakby jakiś cichy głos, dochodzący z jegownętrza, ostrzegał, by nie marnować ani minuty, ani jednej, bo czasu zostało niewiele.Następne słowa George a Rathbuna przeganiają resztki sennej ocię\ałości zumysłu Tylera, jakby został oblany zimną wodą: Powiedz mi, Coulee, chceszpogadać o Rybaku?.Tyler nieruchomieje i czuje przebiegający po grzbiecie i z powrotem poramionach dreszcz.Rybak.Jakiś wariat, zabijający dzieciaki.i je zjadający? No có\,słyszał taką plotkę, głównie od starszych chłopaków, przesiadujących na boiskubaseballowym lub w Ośrodku Rekreacji French Landing, ale kto uwierzyłby w coś takobrzydliwego? Kanibalizm? Błe!Rathbun zni\a głos: Teraz powiem wam drobny sekret, słuchajcie więc uwa\niewujka George a.Tyler siada na łó\ku, trzymając trampki za sznurowadła i zgodnie z poleceniemsłuchając wujka George a.Trochę dziwne, \e George Rathbun mówi na temat tak.tak niesportowy, ale Tyler mu ufa.Czy\ spiker nie przewidział dwa lata temu, \eBorsuki znajdą się co najmniej w Elitarnej �semce, chocia\ wszyscy inni upierali się,\e zostaną wdeptani w trawę w pierwszej rundzie Wielkiego Tańca? Tak, przewidział.Sprawa zamknięta, gra skończona, zapinać rozporek.George zni\a głos jeszcze bardziej, a\ staje się prawie konfidencjonalnymszeptem: Chłopcy i dziewczęta, oryginalny Rybak, Albert Fish, po\egnał się z tympadołem sześćdziesiąt siedem lat temu, a o ile mi wiadomo, nigdy nie zawędrowałdalej na zachód ni\ do New Jersey.Co więcej, był pewnie FANEM CHOLERNYCHJANKES�W! WIC DAJ SOBIE SIANA, REGIONIE COULEE! PO PROSTU SIWYYYLUZUJ!Tyler odprę\a się i zaczyna wkładać trampki.Facet trafił w dziesiątkę: wyluzujsię.Zaczyna się nowy dzień.No tak, mama Tylera dostaje ostatnio trochę szmergla,ale wygrzebie się z tego.Po tym optymistycznym akcencie opuśćmy ten dom dupę w kupę i adieu, jakpewnie powiedziałby kipiący energią George Rathbun.A skoro mówimy o George u,wszechobecnym porannym głosie regionu Coulee, czy nie powinniśmy go odszukać?Niezły pomysł.Zrealizujmy go natychmiast.Rozdział trzeciOdlatujemy przez okno Tylera, oddalamy się od Libertyville po przekątnej napołudniowy zachód.Nie ociągamy się; machamy tymi starymi skrzydłami, ile wlezie,bo mamy określony cel.Kierujemy się w stronę błyskającego jak heliograf napowierzchni Ojca Wód Missisipi słońca, a równocześnie największegosześciopaka świata.Pomiędzy nim a drogą okręgową Oo (mo\emy nazywać jąNailhouse Row, jeśli mamy ochotę; jesteśmy ju\ praktycznie honorowymiobywatelami French Landing) stoi maszt radiowy.Ostrzegawcze światło na jegoszczycie jest niewidzialne w jaskrawym blasku nowo narodzonego lipcowego dnia.Czujemy zapach trawy i rozgrzewającej się ziemi, a gdy zbli\amy się do wie\y,dochodzi nas równie\ dro\d\owy aromat piwa.Obok masztu radiowego, w kompleksie przemysłowym po wschodniej stroniePennisula Drive, stoi niewielki budynek z pustaków.Jego parking zaledwie wystarczado pomieszczenia pół tuzina samochodów i furgonetki patrolowej policji okręgu starzejącego się forda econoline, pomalowanego na cukierkowo ró\owy kolor.Gdydzień będzie dobiegał końca, a znu\one popołudnie przechodziło w wieczór, cieniecylindrów sześciopaka padną najpierw na tablicę na łysawym trawniku naprzeciwpodjazdu, następnie na budynek, a wreszcie na parking.KDCUAM, głosi tablica,WASZ śYWY GAOS REGIONU COULEE.Wymalowano na niej \arliweoświadczenie ró\owym sprayem, niemal odpowiadającym odcieniem furgonetce:TROY KOHA MARYANN! NO! Howie Soule, technik z UBandy, zmyje je pózniej(prawdopodobnie podczas programu Rusha Limbaugha, całkowicie automatycznieretransmitowanego poprzez satelitę), na razie jednak wyznanie zostaje, mówiącwszystko, co potrzebujemy wiedzieć o małomiasteczkowym kohaniu w środkowejczęści Stanów Zjednoczonych.Mo\emy pomyśleć, \e wreszcie znalezliśmy cośmiłego.W chwili gdy docieramy do rozgłośni, z jej bocznych drzwi wychodzi szczupłymę\czyzna w spodniach w kratkę marki Dockers, zapiętej pod szyję białej koszuli zegipskiej bawełny, bez krawata i w kasztanowatych szelkach (są tak cienkie, jakszczupły jest mę\czyzna, i zbyt eleganckie, by zasługiwać na tak wulgarną nazwę;szelki to prostackie akcesoria, noszone przez takie kreatury jak Chipper Maxton czySonny Heartfield z domu pogrzebowego).Srebrnowłosy mę\czyzna nosi równie\słomianą fedorę o bardzo ostrych kantach, wiekową, lecz doskonale utrzymaną.Jegooczy skrywają okulary przeciwsłoneczne w lotniczym stylu.Kasztanowa opaskakapelusza jest dopasowana do szelek.Mę\czyzna zajmuje pozycję po lewej stroniedrzwi, pod sponiewieranym głośnikiem, emitującym aktualną audycję KDCU: lokalnewiadomości.Po niej nastąpi raport z giełdy rolnej w Chicago, co daje mę\czyzniedziesięć minut wytchnienia, nim znów zasiądzie przed mikrofonem.Patrzymy z narastającym zdziwieniem, jak wydobywa z kieszeni koszuli paczkępapierosów American Spirit i przypala jednego złotą zapalniczką.Z pewnością tenelegancki człowiek w szelkach, dockersach i półbutach Bass Weejuns nie mo\e byćGeorge em Rathbunem.W duchu stworzyliśmy ju\ sobie obraz Rathbuna faceta ocałkowicie odmiennej prezencji [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook; download; pobieranie; pdf; do ÂściÂągnięcia

Menu