Jordan Robert Oko swiata cz 1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dwa tysiące lat temu Ma-netherendrelle opływała mury miasta wybudowanego na górze, które było tak piękne,że nawet kamieniarze Ogirów przybywali tam, aby się w nie wpatrywać z podziwem.Pełno było w tej okolicy farm i wsi, również tam, gdzie rośnie teraz Las Cieni, jak gonazywacie, a także i dalej za nim.Ale wszyscy ci ludzie uważali siebie za mieszkańcówGórskiego Domu, za lud Manetheren.Panował nad nimi król Aemon al Caar al �orin, Aemon syn Caara syna �orina,a ich królową była Eldrene ay Ellan ay Carlan.Aemon był człowiekiem tak nieustraszo-nym, że największym dla kogoś komplementem, nawet ze strony wroga, było usłyszeć,że ma serce Aemona.Eldrene zaś była podobno tak piękna, że kwiaty kwitły, aby przy-wołać uśmiech na jej oblicze.Odwaga, piękno, mądrość i miłość, której nawet śmierćnie mogła rozłączyć.Płaczcie, jeśli macie serca, po ich utracie, nawet po utracie ich pa-mięci.Płaczcie po utracie ich krwi.Zamilkła, lecz nikt się nie odzywał.Rand podobnie jak inni uległ czarowi, który nanich rzuciła.Kiedy przemówiła ponownie, zatopił się w jej słowach, podobnie jak resz-ta słuchaczy. Przez blisko dwa stulecia, wszędzie, jak cały świat długi i szeroki, szalały Wojnyz Trollokami i tam gdzie toczyły się bitwy, na przednich liniach frontu, zawsze powie-124wał sztandar Manetheren z wizerunkiem Czerwonego Orła.Ludzie z Manetheren bylicierniem w stopie samego Czarnego, kolcem w jego dłoni.Zpiewajcie na chwałę Mane-theren, które nigdy nie klękało przed Cieniem.Zpiewajcie na chwałę Manetheren o mie-czu, którego nigdy nie złamano.Razu pewnego ludzie z Manetheren przebywali daleko od domu, na Polu Bekkar,zwanym Polem Krwi, kiedy dowiedzieli się, że armia trolloków ruszyła na ich ojczyznę.Zbyt daleko, by zrobić coś więcej niż tylko czekać na wieść o śmierci ich kraju, albo-wiem siły Czarnego postanowiły go zniszczyć.Zabić potężny dąb przez podcięcie jego korzeni.Byli za daleko, by mogli uczynić coświęcej niż tylko pogrążyć się w żałobie.Byli jednak mieszkańcami Górskiego Domu.Bez wahania, nie myśląc o odległości, jaką muszą przebyć, wymaszerowali z polazwycięskiej dla nich bitwy, wciąż okryci pyłem, potem i krwią.Maszerowali dzień i noc,widzieli bowiem potworności, jakie zostawiała za sobą armia trolloków i nikt z nich niemógł zasnąć, dopóki takie niebezpieczeństwo wisiało nad Manetheren.Parli naprzód,jakby mieli skrzydła u stóp, maszerowali szybciej, niż ich przyjaciele mogli sobie tegożyczyć, a wrogowie obawiać.W każdym innym czasie sam taki marsz mógł być na-tchnieniem do pieśni.I kiedy armie Czarnego sfruwały na ziemie Manetheren, ludziez Górskiego Domu już przed nim stali, tyłem do Tarendrelle.Jakiś wieśniak cicho zawiwatował, ale Moiraine mówiła dalej, jakby tego nie słysza-ła. Horda, z jaką zetknęli się ludzie Manetheren, była tak wielka, że na jej widok mo-gło podupaść najmężniejsze serce.Całe niebo pociemniało od kruków, ziemia zaś po-czerniała od trolloków i ich ludzkich sojuszników.Dziesiątki dziesiątek tysięcy trol-loków i Sprzymierzeńców Ciemności, a wszystkimi dowodzili Władcy Strachu.Nocąich ogniska przewyższały swą liczbą gwiazdy, a o brzasku nad ich głowami załopotałsztandar Ba alzemona.Ba alzemona, Serca Ciemności.Takie jest starożytne imię OjcaKłamstw.Czarny nie mógł się uwolnić ze swego więzienia w Shayol Ghul, gdyby tak siębowiem stało, nawet wszystkie siły ludzkości, zebrane pospołu, nie dałyby mu rady sięoprzeć, ale i tak była to wielka potęga.Władcy Strachu i zło, które wykonało ten nisz-czący Zwiatłość sztandar, wydawały się wystarczać i przepełniały chłodem dusze ludzi,którzy na niego spojrzeli.Manethereńczycy wiedzieli jednak, co muszą zrobić.Ich ojczyzna została pobudo-wana na rzece.Musieli uchronić Górski Dom przed tą hordą i jej mocą.Aemon rozesłałposłańców.Obiecano im pomoc, jeżeli utrzymają się trzy dni nad brzegami Tarendrelle.Utrzymają przez trzy dni przeciwko masom, które powinny były ich pokonać w prze-ciągu godziny.Ale jakimś cudem, broniąc się rozpaczliwie przed krwawymi atakami,wytrzymali jedną godzinę, potem drugą i jeszcze trzecią.Walczyli przez trzy dni i choćich kraj przypominał już podwórzec rzezni, nie pozwolili, by wroga horda przekroczy-125ła Tarendrlle.Trzeciej nocy jednak nie nadeszła ani pomoc, ani nawet posłańcy, więcwalczyli dalej samotnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook; download; pobieranie; pdf; do ÂściÂągnięcia

Menu