[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wokół było wielu facetów z pistoletami maszynowymi.Jechali dalej.I Perot zauważył znowu płonące samochody, karabiny maszynowe i zablokowaną ulicę.Mogłoto zapewne kogoś przestraszyć, ale jednak wrażenia przestrachu nie odniósł.Zobaczył po pro-stu, że ci ludzie spontanicznie dawali wyraz swym uczuciom, odkąd osłabł zupełnie żelaznyucisk szacha.Zauważył także, że armia nie próbowała nawet kiwnąć palcem, aby utrzymać ładi porządek w tym kraju.258 I cóż, dotychczas przyglądał się tylko czemuś co nazywa się przemoc z boku,jako turysta.Przypomniał sobie, że w Laosie z małego samolotu widział kiedyś walczącychludzi.Był wtedy spokojny i obojętny.Przypuszczał wówczas, że tak właśnie wygląda bitwa.Jest zaciekła, kiedy znajdziesz się w jej centrum, ale w odległości pięciu minut marszu nicsię nie dzieje.Wjechali na wielkie rondo, w jego centrum stał pomnik przypominający statekkosmiczny z dalekiej przyszłości.Sterczał nad ulicą, na czterech gigantycznych, rozstawionychnogach. A cóż to takiego? zapytał Perot. To pomnik Szahyad odparł Taylor. To takie muzeum na wierzchołku.Za chwilę wjechali na podjazd hotelu Hyatt Court Regency . To nowy hotel wyjaśnił Taylor. Dopiero go otworzyły te przeklęte łobuzy.Ale toniezle wspaniale żywią, podają niezgorsze wina, wieczorami grają.%7łyjemy tu jak królo-wie w mieście, które się rozpada.Weszli do hallu i wsiedli do windy. Nie musisz się tutaj meldować powiedział Taylor Perotowi. Apartament jest wy-najęty na mnie.Lepiej, żeby twoje nazwisko nigdzie nie figurowało. W porządku.Wysiedli na dziesiątym piętrze. Wszystkie pokoje należą do nas wyjaśnił Taylor,otwierając drzwi. Czy zechcesz się rozejrzeć? Zaproponował Taylor.259 Perot wszedł, popatrzył i uśmiechnął się.Gabinet był duży.Obok niego była wielka sypial-nia.Zajrzał do łazienki była dostatecznie obszerna, aby urządzić w niej cocktail party. Czy wszystko w porządku? spytał Taylor z uśmiechem. Gdybyś zobaczył, jaki pokój miałem ubiegłej nocy w Ammanie, to byś nie pytał.Taylor wyszedł, a Perot pozostał sam.Podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz.Z okien apartamentu obejrzał podjazd. To możedać kilka dodatkowych minut pomyślał jeżeli przyjdzie po mnie oddział wojska albo tenmotłoch.A co ja wtedy zrobię? Postanowił nakreślić plan ewentualnej ucieczki.Wyszedł z apartamentu i przeszedł koryta-rzem tam i z powrotem.Po drodze minął kilka pustych pokoi z nie zamkniętymi drzwiami.Nakażdym końcu korytarza było wyjście na klatkę schodową.Zszedł piętro niżej.Było tu jeszczewięcej pustych pokoi, niektóre z nich w ogóle nie były umeblowane.Hotel, podobnie jak wielebudynków w całym mieście, był nie wykończony. Mógłbym schodzić tymi schodami w dół pomyślał i gdybym usłyszał, że wchodząna górę, wpadnę do jednego z korytarzy i schowam się w pustym pokoju.W ten sposób dotrędo parteru .Dotarł schodami aż na sam dół i zwiedził parter.Przeszedł przez kilka sal bankietowych, które przeważnie wcale nie były wykorzystywane.Był tam cały labirynt kuchni z tysiącem kryjówek: szczególnie zapamiętał wielkie konte-nery na żywność, w których bez trudu mógł się zmieścić człowiek niewielkiego wzrostu.Z salbankietowych można było wyjść na teren rekreacyjno sportowy.Był zupełnie niezły: z sauną260 i basenem.Otworzył drzwi prowadzące z klubu i znalazł się na zewnątrz, na parkingu hotelo-wym.Tutaj mógł wziąć samochód EDS i zniknąć w mieście, mógł przejść stąd do następnegohotelu Evin albo po prostu wbiec w las tych nie wykończonych wieżowców, po drugiej stronieparkingu.Powrócił do hotelu i wsiadł do windy.Gdy jechał do góry, pomyślał, że przez cały czasw Teheranie będzie ubierał się tak samo niedbale.Zakupił przecież luzne spodnie koloru kha-ki, kilka flanelowych koszul w kratę, miał też ze sobą swój dres do joggingu.Nic nie mógłjednak na to poradzić, że ze swoją bladą, gładko wygoloną twarzą, niebieskimi oczyma i przy-ciętymi krótko włosami wyglądał na Amerykanina.Ale przynajmniej mógł się za to postarać,aby nie wyglądać na ważnego Amerykanina, a zwłaszcza na multimilionera, właściciela firmyElectronic Data Systems.Odnalazł pokój Taylora i chciał zacząć naradę.Chciałby pójść do ambasady Stanów Zjed-noczonych i porozmawiać z ambasadorem Sullivanem.Chciał także iść do kwatery głównejAmerykańskiej Grupy Doradztwa Wojskowego w Iranie i zobaczyć się z generałami Huyse-rem i Gastem.Chciał też, żeby Taylor i John Howell popędzili Dadgarowi kota.Chciał ruszaćsię, działać, chciał rozwiązać cały ten problem, chciał wyciągnąć Paula i Billa z więzienia, i toszybko.Stuknął pięścią w drzwi pokoju Taylora i wszedł do środka. W porządku, Keane oznajmił. Wprowadz mnie w sytuację. Rozdział szóstyMatka Johna Howella często powtarzała, że urodził się on w dziewiątej minucie dziewiątejgodziny dziewiątego dnia dziewiątego miesiąca 1946 roku.Był to niski, szczupły mężczyzna, o lekko niezgrabnym kroku i przerzedzonych mi-mo młodego wieku delikatnych, kasztanowych włosach.Miał też lekkiego zeza i delikatnąchrypkę, jakby był stale przeziębiony.Mówił bardzo wolno i często mrugał.Miał trzydzieści dwa lata i był bliskim współpracownikiem Toma Luce a w jego firmieprawniczej w Dallas.Podobnie, jak wiele osób w otoczeniu Rossa Perota, Howell osiągnął od-powiedzialne stanowisko w stosunkowo młodym wieku.Jego największą zaletą jako prawnikabyła wytrzymałość. John wygrywa przepracowując swoich przeciwników zwykł żartowaćLuce.W czasie weekendów sobotę albo niedzielę spędzał w biurze porządkując sprawy, koń-cząc to, co zostało przerwane jakimś telefonem i przygotowując zajęcia na następny tydzień.Czuł się nieszczęśliwy wtedy, gdy sprawy domowe pozbawiały go tego szóstego dnia robocze-262 go.W dodatku bardzo często pracował do póznych godzin wieczornych i zapominał o obiadachw domu, czym sprawiał wielką przykrość swojej żonie, Angeli
[ Pobierz całość w formacie PDF ]