Dick Philip K. My zdobywcy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chcę umrzeć.Nienawidzę siebie. Przypomniał sobiewtedy swój nikczemny pomysł.Ale przecież wpadł na niego na długo po tym, jak rzuciłszkołę, więc sęk tkwił w czym innym.Może powinienem pójść do analityka.277 Oszuści oświadczył Louis. Wszyscy, co do jednego.Wiem o tym, bo mamich u siebie sześciu i niekiedy biorę któregoś na własny użytek.Twój problem polega natym, że jesteś typem zazdrośnika; jeśli czujesz, że nie stać cię na wiele, dajesz za wygra-ną, przeraża cię długa, mozolna droga na szczyt.Ależ stać mnie na wiele, uświadomił sobie tak jak wtedy Johnny Barefoot.Przecieżpracuję dla ciebie.Każdy chce pracować dla Louisa Sarapisa; on daje zatrudnienie naj-różniejszym ludziom.Podwójny rząd żałobników przechodził wzdłuż trumny.przyszło mu do głowy, żewszyscy ci ludzie mogli być pracownikami Sarapisa albo krewnymi pracowników.Bądzteż ludzmi, którzy korzystali z zasiłku, który Sarapis przeforsował w Kongresie i upra-womocnił podczas recesji trzy lata wcześniej.Sarapis, na starość wielki orędownik bied-nych, głodnych i bezrobotnych.Pomysłodawca garkuchni, do których również ustawia-ły się kolejki.Takie jak dziś.Być może stali w nich ci sami ludzie.Strażnik trącił Johnny ego w bok, przyprawiając go o kołatanie serca. Pan Barefoot, P.R.starego Louisa? Owszem odparł Johnny.Zgasił papierosa i odkręcił pokrywkę termosu, któryprzyniosła mu Sarah Belle. Niech pan się napije zaproponował. Chyba że jestpan przyzwyczajony do tego zimna. Władze miasta Chicago udostępniły audytoriumdo złożenia ciała Louisa w podzięce za jego liczne zasługi dla regionu.Za fabryki, któreotworzył, i za ludzi, których umieścił na swojej liście płac. Nie jestem przyzwyczajony powiedział strażnik, przyjmując kubek. Wie pan,panie Barefoot, zawsze pana podziwiałem.Jest pan nonszkolem, a tu proszę, jaki awans,nie wspominając o sławie.Dla nas, innych nonszkoli, jest pan prawdziwym wzorem.Chrząkając, Johnny upił łyk swojej kawy. Oczywiście ciągnął strażnik tak naprawdę powinniśmy podziękowaćSarapisowi za to, że dał panu pracę.Mój szwagier pracował dla niego; było to pięć lattemu, kiedy nikt prócz Sarapisa nikogo nie zatrudniał.Słyszał pan, że z niego był sta-ry wyjadacz, stawał na drodze związkom, i w ogóle.Ale dał zasiłki wielu rencistom.mój ojciec żył z tego aż do śmierci.I te wszystkie akty prawne, które przepchnął przezKongres; bez nacisku ze strony Sarapisa nie zatwierdzono by żadnej ustawy o opiecespołecznej.Johnny odchrząknął. Nic dziwnego, że dzisiaj przyszło tu tyle osób skwitował strażnik. Kto pomo-że nam, maluczkim, teraz, gdy jego zabrakło?Johnny nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie ani sobie, ani strażnikowi.Jako właściciel Moratorium Ukochanych Współbraci Herbert Sch�nheit vonVogelsang czuł się zobowiązany do konsultacji ze słynnym radcą prawnym świętej pa-278mięci pana Sarapisa, panem Claudem St.Cyr.Potrzebował dokładnych informacji natemat rozplanowania okresów półżycia; do niego należało sprawowanie pieczy nadtechniczną stroną pobytu w moratorium.Mimo iż problem miał wyraznie rutynowy charakter, prawie natychmiast pojawiłysię kłopoty.Kontakt z panem St.Cyrem, administratorem majątku, okazał się niemoż-liwy.Cholera, pomyślał Sch�nheit von Vogelsang, odwieszając słuchawkę.Coś tu jest nietak; brak połączenia z tak ważną osobistością był nie do pomyślenia.Dzwonił z chłodni, gdzie przechowywano wszystkich półżywych.W tej chwili w re-cepcji pojawił się zatroskany osobnik o urzędniczym wyglądzie z kwitem w dłoni.Najwyrazniej przybył po odbiór krewnego.Dzień Zmartwychwstania święto wszyst-kich półżywych był za pasem; wkrótce zacznie się wzmożony ruch. Słucham pana powiedział z grzecznym uśmiechem Herb. Osobiście odbio-rę pański kwit. Chodzi o staruszkę odrzekł klient. Około osiemdziesiątki, bardzo drob-na i zasuszona.Nie chcę rozmawiać; wolałbym zabrać ją na jakiś czas.To moja babka wyjaśnił Chwileczkę powiedział Herb i wrócił do chłodni, aby wyszukać numer3054039-B.Kiedy odnalazł właściwą osobę, rzucił okiem na kartę kontrolną; pozostało zaled-wie piętnaście dni półżycia.Machinalnie wsunął wzmacniacz protofazonów do obudo-wy szklanej trumny i ustawił odpowiednią częstotliwość w poszukiwaniu śladów ak-tywności mózgowej.Z głośnika napłynął niewyrazny głos: .i wtedy Tillie skręciła kostkę i nie sądziliśmy,że ją wyleczy; była taka niemądra, od razu chciała zacząć chodzić..Z zadowoleniem odłączył wzmacniacz i polecił pracownikowi przetransportować3054039 B na platformę załadowczą, gdzie klient mógł umieścić ją w swoim helikop-terze lub samochodzie. Sprawdził pan? zapytał klient, wpłacając należną kwotę. Osobiście zapewnił go Herb. Funkcjonuje bez zarzutu.Uśmiechnął się doklienta. Szczęśliwego Dnia Zmartwychwstania, panie Ford. Dziękuję odparł klient, kierując się stronę platformy.Kiedy umrę, pomyślał Herb, rozkażę krewnym ożywiać mnie na jeden dzień co stolat.Tym sposobem będę mógł śledzić losy ludzkości.Pociągałoby to jednak za sobąznaczne koszty i bez wątpienia prędzej czy pózniej krewni zbuntowaliby się, kazalibywyjąć ciało z chłodni i Boże uchowaj pogrzebać. Grzebanie zmarłych to barbarzyństwo oświadczył Herb. Pozostałość na-szych prymitywnych korzeni.279 Tak, proszę pana przyznała znad maszyny do pisania panna Beasman, jego se-kretarka.W rozmównicy kilka osób siedzących wzdłuż naw oddzielających trumny porozu-miewało się ze swoimi półżywymi krewnymi.Ci wierni, przybywający regularnie, byoddać hołd zmarłym, stanowili widok, który podnosił na duchu.Przynosili wieści zeświata; rozweselali półżywych w chwilach aktywności umysłowej.I płacili HerbowiSchonheit von Vogelsangowi.Moratorium było przedsiębiorstwem przynoszącymznaczne zyski. Mój ojciec wydaje się dosyć słaby powiedział młody człowiek, zwracając na sie-bie uwagę Herba. Czy mógłby pan go sprawdzić? Byłbym wdzięczny. Naturalnie odpowiedział Herb, idąc za klientem w kierunku trumny jego zmar-łego krewnego.Według karty kontrolnej do wygaśnięcia terminu pozostało mu tylkokilka dni; tłumaczyło to osłabione funkcjonowanie procesów mózgowych.Chociaż.wyregulował wzmacniacz i głos półżywego nieco przybrał na sile.Jest już prawie u kre-su sił, stwierdził w duchu Herbert.Było jasne, że syn woli nie patrzeć na kartę i nie wie-dzieć, że kontakt z ojcem zbliża się do nieuchronnego końca.Herb zachował więc mil-czenie i odszedł, pozostawiając syna w duchowym kontakcie ze zmarłym.Po co mumówić? Po co być zwiastunem złego?Na platformie załadowczej pojawiła się ciężarówka i zeskoczyło z niej dwóch męż-czyzn w znajomych błękitnych uniformach.Atlas Interplan Van & Storage, uświadomiłsobie Herb.Przywożą kolejnego zmarłego albo przyjechali po kogoś, czyj termin jużupłynął.Ruszył w ich kierunku. Słucham panów powiedział.Kierowca wychylił się z szoferki i zawołał: Przywiezliśmy pana Louisa Sarapisa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook; download; pobieranie; pdf; do ÂściÂągnięcia

Menu