Czajka Stachowicz Izabela Dubo Dubon Dubonnet

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wchodzili ludzie, otrząsali z wody płaszcze,siadali obok lub naprzeciwko, mokrymi rękami przygładzali mokre włosy i z uwagą wpatrywali sięw kartę potraw.Z boku przy samej ścianie siedziała dziewczyna z chłopcem - nie naprzeciwko, alerazem, na ławie obitej czerwoną skórą.Siedzieli obok siebie i prawie cały czas się całowali, nikt nanich jednak nie zwracał uwagi.Jerzyk był bardzo męski i posiadał jakiś chłopięcy, nie do opisaniawdzięk.Ale nigdy by mnie publicznie nie pocałował.Jerzyk w Paryżu (już po ukooczeniu architekturyna Politechnice Warszawskiej) ukooczył �cole des Beaux-Arts i przesiąkł na wskroś Paryżem -Paryżem, nie Montparnassem.Było w nim, przy całym jego talencie, coś z francuskiego mieszczanina,dążył do stabilizacji w życiu.Chciał mied zorganizowany dom, chciał mied ślubną żonę, a niekochankę, ślubną żonę, którą by mógł zawiezd do Częstochowy i pokazad rodzicom.Ubóstwiał swoichrodziców, ojca lekarza, a szczególnie matkę, która, jak mi opowiadał, była czymś ponad ludzką miarą -cudowną kobietą, żoną i matką.Jedliśmy, popijaliśmy czerwonym winem - a ja z szeroko otwartymi oczyma słuchałam o tymniezwykłym życiu w Częstochowie.Jerzyk opowiadał mi o swoich siostrach.Od razu zorientowałamsię, że starszej od siebie Sewy nie bardzo lubi - za to młodszą Alę uwielbia.Wtedy po raz pierwszyw małej restauracyjce na St-Michel zobaczyłam Częstochowę oczyma Jerzyka - i taki obraz pozostałmi na zawsze.Jerzyka zamordowali Niemcy w Majdanku, matka jego, obłąkana, umarła w 1942.Sewę zagazowano,jedna Ala żyje.Czasami dzwoni w dniu moich urodzin.widuję się z nią bardzo rzadko.Ala Chioczyk- jak ją nazywał Jerzy - świetny lekarz bakteriolog, teraz już babka dwojga wnucząt, jest jedynymżywym wspomnieniem tamtej Częstochowy.To tak trudno po pół wieku byd sprawiedliwąw ocenach.Zdradziła mnie Częstochowa - pod wszystkimi względami zdradziła, do żywej krwi, dogłębi głupiego serca.Odwracam głowę w stronę pokrytego śniegiem ogródka - a potem wyżej w górę - w stronębladoniebieskiego zimowego nieba.Po siatce wdrapuje się szary, pręgowany kot.%7łeby tak możnabyło raz na zawsze odwrócid głowę od tego, czym się kilkanaście lat żyło - żeby to, co było gorzkie,upokarzające, co tak nieznośnie bolało, okrył grubą, najgrubszą warstwą biały śnieg - żeby raz byłkoniec.%7łeby już w snach nie przychodził blady, mizerny, pokrwawiony, z przestrzeloną piersią, i niewyjawiał swoich racji, a ja mu znowu swoich żałości.Nic nie pomaga - nic nie mija całkowicie, póki sięjeszcze żyje.Cienie są silniejsze niż żywi ludzie.Przychodzi we śnie i wiem, że przychodzid będzie doostatka - aż do czasu, gdy spad będę bez żadnych snów pod tą grubą, najgrubszą warstwą śniegu.Ale wródmy do malutkiego bistro na St-Michel - siedzę naprzeciwko Jerzyka - obok mojego talerzależy bukiecik fiołków parmeoskich, wino czerwieni się w szklance, a ja z uśmiechem patrzę w oczymojemu architektowi, który buduje szklany pawilon na Exposition des arts d�coratifs.- Wiesz, przed pawilonem postawię rzezbę Kuny.Profesor Warchałowski wczoraj przyjechał zWarszawy.Przyjdz jutro na teren wystawy, jak powiesz moje nazwisko - natychmiast cię wpuszczą.Będziesz pierwsza mogła napisad o wrażeniach z naszego pawilonu.* * *Przed bramą domu, w którym mieściła się redakcja Polonii , zobaczyłam starszego człowiekaw wyrudziałym paletku i meloniku na głowie.Miał wychudzoną, bladą twarz i wąsy opuszczonekoocami w dół.Było mu widad za gorąco, bo rozpiął swój dobrze sfatygowany płaszcz i niezdarnymiruchami żółtawych, chudych palców starał się nabid tytoniem fajkę.Spojrzał na mnie spodnastroszonych brwi i zapytał: - Comment �a va? - Ucieszyłam się.- �a ne va pas, �a gare.- Jest to wyrażenie w argot , żargonie paryskiej ulicy, tak, jakby po polsku -naturalnie w wolnym przekładzie - na pytanie jak leci - odpowiadało się - nie leci, ale ciurka.Znam go z widzenia - przemknęło mi przez głowę, ale kto to jest? Jakiś sąsiad, ktoś mieszkający bliskoredakcji.Aha, już wiem.krawiec od przeróbek.Ma warsztat naprzeciwko, tuż za rogiem, zdaje się, żeparę dni temu jeden z zecerów chwalił go, pchając mi do rąk swoją marynarkę:- Patrz, przyjrzyj się, jak on to fajnie zrobił, o, widzisz? Przenicował, ale nikt na świecie tego niezauważy.O, popatrz na ten ścieg!Wanda Komorowska na patelce Zygmunta smażyła wtedy dla nas obu nerkę.Zapach mnie odurzał,więc zamiast przyglądad się przenicowanej marynarce, wciągałam tę cudowną woo i oczu nie mogłamoderwad od patelni.A teraz mistrz krawiecki zaczepiał mnie w bramie, pewno liczy na przenicowaniemojego palta - przemknęło mi przez głowę.- Aadny dzieo mamy, mademoiselle.- Uśmiechnęłam się do niego serdecznie (kto by to teraz dawałdo nicowania palto, przecież idzie wiosna, a po wiośnie lato), ależ mizerny, pewno nie dojada,biedactwo.Jezdnią przesuwała się olbrzymia landara oblepiona plakatami - rozmiarami podobna do domku.Ciągnął ją duży perszeron, biały, a raczej szarawy.Zapatrzyłam się na konia.Widocznie ciężar tegopudła był żaden, ot, wielki prostopadłościan z kartonu, bo koo, nie czując ciężaru, wesoło kroczyłśrodkiem ulicy, od czasu do czasu podnosząc łeb i łypiąc w moją stronę czarnym okiem.- On jest ewangelikiem - powiedziałam pochylając się do ucha mojego bladego sąsiada.- A skąd panna o tym wie? - Zdjął z głowy melonik i wachlował się nim.- Skąd? Przecież to od razu widad - śmiałam się na głos, gdy koo znikał już za rogiem ze swoimruchomym kioskiem z plakatami.- Czy wszystkie konie są ewangelikami? - uważnie patrząc mi w oczy zapytał mistrz od nicowania.Czułam się szczęśliwa, lekka, radosna, czułam się jak niebieski balon, chybocący nad dachami Paryża.- Cóż znowu!! Jedne są ewangelikami, inne mahometanami, jeszcze inne katolikami, są teżprawosławne i wyznawcy Jehowy.- Ach, tak? I pani od razu, z miejsca, rozpoznaje, jakiego są wyznania?Bałam się spóznid do redakcji, ale taki był pocieszny z tymi swoimi pytaniami, że na jednej nodze, jużwbiegając na schody, odkrzyknęłam:- Naturalnie, jestem profesorem religioznawstwa.Siedziałyśmy z Wandą pochylone nad stołem, zajęte odczytywaniem listów naszych czytelnikówz okolic Lille [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook; download; pobieranie; pdf; do ÂściÂągnięcia

Menu