[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeśli będę milczał, będę bezpieczny… Jeśli pisnę choć słówko, zapłacę za to nie tylko ja, ale i moi najbliżsi.Niech pan mnie nie namawia do zmiany decyzji.Wiem… Nic nie pamiętam.Po tych słowach Halliday wstał, pożegnał się i milcząc wyszedł z pokoju.Poirot wyglądał na bardzo zaskoczonego.— A więc tak? — mruknął pod nosem.— Znowu Wielka Czwórka.Co trzymasz w ręce, Hastings?Podałem mu kartkę.— Hrabina przed odejściem napisała kilka słów — wyjaśniłem.Poirot przeczytał.„Au revoir.— I.V.”— Podpisała się inicjałami LV.Przypadkiem czy raczej celowo tworzą one rzymską cyfrę cztery? Zastanawiam się, Hastings, poważnie się zastanawiam.VII.Skradziony radHalliday spędził noc w sąsiednim pokoju.Słyszałem, jak przez sen jęczy i krzyczy.Widocznie to, czego doświadczył w niewoli, wyczerpało go psychicznie.Rano nie miał nic nowego do dodania.Powtarzał tylko, że Wielka Czwórka dysponuje nieograniczoną mocą i że gdyby nam coś powiedział, dosięgłaby go zemsta.Po obiedzie wyjechał do Anglii, do żony.My z Poirotem zostaliśmy w Paryżu.Byłem przeświadczony, że należy podjąć energiczne działanie i bierność Poirota denerwowała mnie.— Na miłość boską, Poirot — nalegałem — dobierzmy się im do skóry.— Doskonale, mon ami, doskonale! Gdzie? Komu? Proszę cię, mów bardziej konkretnie.— Wielkiej Czwórce, rzecz jasna.— Cela va sans dire.Jak zamierzasz się do tego zabrać?— Trzeba pójść na policję — zaproponowałem.Poirot uśmiechnął się.— Będą przekonani, że zmyślamy.Nie mamy żadnych dowodów.Musimy czekać.— Czekać? Na co?— Czekać na ich następny ruch.Wy, Anglicy, doskonale rozumiecie i lubicie oglądać la boxe.Jeśli jeden z zawodników nie rusza się, drugi zmuszony jest do przypuszczenia ataku.Ten, który był bierny, ma wówczas okazję poznać przeciwnika.Taka właśnie rola przypadła nam w udziale: musimy czekać aż druga strona przypuści atak.— Myślisz, że to zrobią? — spytałem nie przekonany.— Jestem tego pewien.Widzisz, od początku starali się zmusić mnie do opuszczenia Anglii.Nie udało im się.Potem wzięliśmy aktywny udział w wydarzeniach w Dartmoor i uratowaliśmy niewinnego człowieka przed szubienicą.Wczoraj znów pokrzyżowaliśmy im szyki.Jestem pewien, że nie przyjmą tego ze spokojem.Myślałem jeszcze nad tymi słowami, kiedy ktoś zapukał do drzwi.Nie czekając na zaproszenie, do środka wszedł jakiś mężczyzna.Zamknął za sobą drzwi.Był wysoki, szczupły, miał lekko haczykowaty nos i żółtawą cerę.Ubrany był w długi, zapięty pod samą szyję płaszcz.Twarz przesłaniał mu nasunięty na czoło kapelusz.— Przepraszam za tak nagłe wtargnięcie — powiedział cichym głosem — ale przychodzę w dość nietypowej sprawie.Z uśmiechem na ustach usiadł przy stole.Poderwałem się na nogi, ale Poirot gestem nakazał mi spokój.— Przyznaję, że zjawia się pan zupełnie nieoczekiwanie.Czy zechce pan wyjaśnić, co pana tu sprowadza?— To bardzo proste, drogi panie Poirot.Naprzykrza się pan moim przyjaciołom.— W jaki sposób?— Niech pan da spokój, panie Poirot.Chyba nie pyta pan poważnie? Odpowiedź zna pan równie dobrze jak ja.— To zależy od tego, kim są pańscy przyjaciele, Mężczyzna nie odezwał się, tylko wyjął z kieszeni papierośnicę, otworzył ją i położył na stole cztery papierosy.Po chwili zebrał je, na powrót włożył do papierośnicy i schował w kieszeni.— Aha! — powiedział Poirot.— A więc o to chodzi? Co proponują pańscy przyjaciele?— Proponują, żeby pan swoje wielkie zdolności w wykrywaniu przestępców nadal wykorzystywał w celu rozwiązywania problemów dam z towarzystwa.— Bardzo pokojowa propozycja — stwierdził Poirot.— Co będzie, jeśli się nie zgodzę?Mężczyzna odpowiedział wymownym gestem.— Oczywiście byłoby nam bardzo przykro, gdybyśmy musieli posunąć się aż do tego.Wszyscy wielbiciele wielkiego Herkulesa Poirot będą w żałobie.Jednak nawet najszczerszy żal nie przywróci człowiekowi życia.— Jest pan bardzo delikatny — powiedział Poirot, kiwając głową.— A jeśli się zgodzę?— W takim wypadku wolno mi zaoferować panu drobną rekompensatę.Mężczyzna wyciągnął portfel i rzucił na stół dziesięć banknotów tysiącfrankowych.— Niech pan to przyjmie jako dowód naszej dobrej woli — powiedział.— Dostanie pan dziesięć razy więcej.— Wielki Boże! — zawołałem, znów podrywając się na równe nogi.— Ośmiela się pan sugerować…— Usiądź, Hastings — rozkazał Poirot.— Zapanuj nad swoim pięknym i szlachetnym odruchem i siedź spokojnie.Mam panu coś do powiedzenia — powiedział do nieznajomego.— Mogę zadzwonić teraz na policję.Mój przyjaciel zatrzyma pana do przybycia żandarmów.— Proszę tak zrobić, skoro uważa pan, że to rozsądne — odparł spokojnie nasz gość.— Daj spokój, Poirot! — zawołałem.— Dłużej tego nie zniosę! Wezwij policję.Czas z tym skończyć.— Zdaje się, że będzie to najlepsze wyjście — mruknął pod nosem Poirot, jakby mówił do siebie.— Nie ufa pan temu, co wydaje się najlepsze, czyż nie? — spytał z uśmiechem nasz gość.— Dzwoń, Poirot! — powiedziałem ze złością.— Cała odpowiedzialność za to, co się teraz stanie, spadnie na ciebie, mon ami.Poirot podniósł słuchawkę.W tej samej chwili obcy mężczyzna rzucił się na mnie cicho i nieoczekiwanie jak kot.Byłem na to przygotowany.Mocowaliśmy się przez dłuższą chwilę.Nagle poczułem, że mój przeciwnik słabnie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]