[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Moich własnych poglądów tajemnica nie dotyczy.Czy mogę na razie zatrzymać ten list?— Oczywiście, proszę bardzo.Umówiłam się, że wrócę za godzinę i tę godzinę spędziłam w samochodzie, bo nie nadawałam się do spacerów.Odjechałam tylko spod kościoła, żeby nie denerwować księdza przesadnym natręctwem Nie dość, że z parkingu kościelnego wjechałam na kościelny dziedziniec, co było z pewnością wzbronione i nieprzyzwoite, to jeszcze miałabym tkwić mu pod nosem.Rozmawialiśmy wprawdzie na zewnątrz, potem zaś ksiądz wszedł do zakrystii, taktownie omijając kwestię pojazdu, ale mógł wyjść i od razu nadziać się na mnie, wpatrzoną w kościelne wrota.Presja psychiczna w każdym budzi protest, a ksiądz to też człowiek.Tej idiotycznej subtelności nie mogłam sobie później darować.Kiedy wróciłam, wokół kościoła panowało duże zamieszanie.Obecne było pogotowie i policja, nie puścili mnie na dziedziniec, kazali się odsunąć.Pogotowie wybiegło z noszami, na których ktoś leżał, jakieś baby lamentowały koło mnie, wykrzykiwały różne opinie o świętym człowieku i antychrystach.Wychyliłam się ku nim przez otwarte drzwiczki.— Co się stało? — spytałam najbliższą.Odpowiedziały mi wszystkie równocześnie.— Pani, a to księdza wikarego zabili, zbrodniarze, świętokradcy, że to kary boskiej na takich nie ma, monstrancje pokradli, w kościele księdza zabić, a nie w kościele, ino w zakrystii, całą głowę rozrąbali, zastrzelili, zbóje Madeje, taki dobry człowiek był, kościół zbezczeszczony, krew sama aż do ołtarza płynęła, ksiądz wikary świętości bronił.Zdrętwiałam dokładnie, rąbnęło mnie, gorąco i zimno zrobiło mi się równocześnie.Okropna myśl wystrzeliła hukiem.To ja zabiłam księdza wikarego.!!!Rozmawiałam z nim na zewnątrz, na ludzkich oczach, z grzeczności wyszedł do mnie, żebym nie musiała daleko latać z tą kulawą nogą, jawnie podałam mu list Heleny! A zupełnie zwyczajnie spytałam przedtem, czy dałoby się porozmawiać z którymś księdzem, na wikarego trafiło, kościelny po niego poszedł, czy może był to zakrystianin, zmiłuj się Panie, przeze mnie.Zamknęłam drzwiczki, bo te baby świdrowały w uszach i siedziałam nadal, ogłuszona koszmarnym wydarzeniem.Na moją chwałę trzeba przyznać, że o utracie źródła wiedzy nawet nie pomyślałam, przygniotło mnie poczucie winy.Po długiej chwili dopiero nadbiegła skądś odrobina rozsądku, uświadomiłam sobie, co widziałam z daleka.Wynieśli nosze do normalnej karetki, eRka to była, zwłok tym nie wożą, zatem w księdzu kołatało się życie, może jest jeszcze szansa, może go uratują! Gliny.Jezus Mario, aby nie gliny, jeśli mnie tu złapią, nie wyłgam się! Nawet gdybym ten list od Heleny przeczytała dzisiaj, już po wyjściu z komendy, należało do niej wrócić, przekazać dowód rzeczowy, a nie wygłupiać się z księdzem.!Siedziałam tak aż do chwili, kiedy po nabożeństwie majowym naród zaczął się rozchodzić.Z determinacją znów wjechałam na dziedziniec, przed kościelnymi wrotami dojrzałam jeszcze dwóch księży, w tym chyba proboszcza.Policja wycofała się już wcześniej, przeczekałam ich.Wysiadłam i poszczekując zębami ze zdenerwowania, kulejąc niczym ostatnia pokraka, bo podłoże było nierówne, podeszłam.— Przepraszam, ksiądz proboszcz, prawda? — zwróciłam się dość rozpaczliwie do starszego z kapłanów.— Teraz już do reszty nie wiem, co zrobić, jeśli na księdza wikarego dokonano napaści, ja chyba temu zawiniłam i, na litość boską, niech ksiądz ze mną porozmawia!Jasne, że nie wytyczałam tych słów pełną piersią, bo resztki wiernych mogłyby mnie zlinczować, proboszcz jednakże głuchy nie był, dosłyszał.Odwrócił się, spojrzał, skinął głową i ujął mnie pod rękę.— Przejdźmy.— zaczął.Trafiłam stopą na nierówne kamienie i nie zdołałam powstrzymać okrzyku, na szczęście bez pełnej treści, z „o, kurwa!” pozostało tylko „o.!” Ksiądz się nie zgorszył, zaniepokoił tylko.— Pani coś jest?— Nic takiego, mam złamaną kość w stopie.Ale przejdę, byle blisko.Blisko znajdowało się jakieś pomieszczenie gospodarcze.Proboszcz usadowił mnie na biskupim fotelu, mocno wiekowym, nadwerężonym i do celów reprezentacyjnych z pewnością już nie używanym, sam usiadł w konfesjonale bez górnych ścianek.Wzięłam głęboki oddech i po raz trzeci tego dnia opowiedziałam wszystko.Słuchacza miałam cierpliwego i uważnego.— Nie najlepiej to pani wyszło — stwierdził z łagodnym wyrzutem, kiedy skończyłam.— Gdzie pani ma ten list świętej pamięci Heleny?— Nigdzie.Zostawiłam księdzu wikaremu.Co się stało z księdzem, niech ja się wreszcie dowiem, bo mnie sumienie zagryzie na śmierć!Proboszcz westchnął.— Strzelono do niego w zakrystii.Ktoś musiał tam czekać, drzwi były otwarte.Z tłumikiem, nie głośno, księża też, proszę pani, oglądają czasem telewizję.Nie został zabity, jest ciężko ranny, ale doktor Piotrkiewicz suponuje, że uda się go uratować.To doskonały chirurg.Szczęśliwie się złożyło, że w momencie strzału drugimi drzwiami weszła penitentka, więc napastnik strzelił tylko raz i nie poprawił, uciekł.Penitentka, niestety, raczej wiekowa, nie zachowała się rozsądnie i na ucieczkę zyskał dużo czasu.No, zaraz potem, oczywiście, wezwaliśmy pomoc.Moje westchnienie ulgi mogłoby wydąć żagle Daru Pomorza.— Uklęknąć nie zdołam, ale Bogu niech będą dzięki! Do końca życia bym sobie nie darowała.Strasznie głupio wypadło, ale powiem księdzu, że ten list Heleny.Czy ja wiem, jakoś mnie zobligował.Mogę mniej więcej powtórzyć treść.Poza tym, wozić po obcych krajach ludzką głowę, do tego w końcu ukradzioną, to nie jest coś, o czym się łatwo zapomina.Leży w tym jakiś potężny szwindel, nie wiem, co ja mam z tym wspólnego, nic nie rozumiem i chcę wykryć sens.Byłam na policji, wierzą mi średnio, pojęcia nie mam, co zrobią, a że nic mi nie powiedzą, to pewne.Do księdza wikarego pchnęło mnie siłą rozpędu.— Możliwe, że była pani śledzona.?— A właśnie nie wiem.Helena, zanim umarła, mogła dużo powiedzieć.Czy ten złoczyńca nie zabrał księdzu wikaremu listu? Bo może o to mu chodziło?— Raczej o wiedzę księdza wikarego.Ksiądz wikary dużo wiedział, a on, ten zbrodniarz, może nie wierzyć ani w ludzką uczciwość, ani w tajemnicę spowiedzi.Patrzyłam pytająco, bo ksiądz proboszcz wyraźnie dawał mi coś do zrozumienia.— Księża się też spowiadają — zauważyłam ostrożnie.— U kogo spowiadał się ksiądz wikary?— Jakże niesłuszne jest mniemanie o niższości umysłowej kobiet! — westchnął ksiądz proboszcz.— U mnie, moja córko.U mnie.— Znaczy, ksiądz proboszcz też wszystko wie?— Wszystkiego na pewno nie.A nie powiem nic.Poczekam, aż ksiądz wikary odzyska przytomność.Mam nadzieję, że nikt nie spróbuje mnie zabić.— Daj Boże, amen.Mam tu przyjeżdżać co drugi dzień czy uda się może porozumieć z księdzem przez telefon?— Przez telefon wystarczy, ludzkie wynalazki też są dziełem boskim.Dam pani nasz numer, a pani zostawi swój.Już się podniosłam z tego fotela biskupiego i zamierzałam wyjść, kiedy coś mi przyszło do głowy.Grójec nie Londyn, ludzie się tam znają.— Tu ona musiała bywać, ta Helena, skoro jako miejsce spotkania wymyśliła kościół — powiedziałam, odwracając się do księdza proboszcza.— Czy nie miała jakiejś rodziny? Kogoś znajomego? Trudno stanąć na rynku i ryczeć „uwaga, proszę państwa, kto znał Helenę Wystrasz?”, ale może dałoby się dowiedzieć jakoś inaczej?Ksiądz odczepił sutannę od drzazgi w konfesjonale.— Tak — przyświadczył
[ Pobierz całość w formacie PDF ]