[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dwudziestoletnia piękność z gminu, oficjalnie zatrudniona była jako prasowaczka, lecz tajemnicę poliszynela stanowił fakt, że jest ona „nałożnicą Pierwszego Więźnia Stanu”.Ludwik spędził w więzieniu sześć lat.W tym czasie Alexandrine urodziła mu dwóch synów.W 1846 roku Ludwik Napoleon zdołał uciec i dotrzeć do Anglii.W Londynie zamieszkał z angielską pięknością, Elizabeth Howard.Byli razem przez dwa lata.Właśnie Elizabeth sfinansowała jego powrót do Francji w 1848 roku i umożliwiła mu odzyskanie władzy.Nagrodził ją tytułem księżnej de Beauregard i pięcioma milionami franków w gotówce.W 1853 roku Ludwik Napoleon poślubił hiszpańską arystokratkę, Eugenię de Montijo.Była to z pewnością najmniej odpowiednia dlań partnerka.Eugenia uważała seks za odrażający, a jako gorliwa katoliczka wierzyła, że ma on służyć jedynie płodzeniu dzieci.Księżniczka Matylda utrzymywała, że cesarzowa powinna była zostać mniszką.W chwili ślubu Eugenia miała dwadzieścia siedem lat i była dziewicą.Dwa lata później, po przyjściu na świat ich jedynego syna, kontakty seksualne między małżonkami ustały.Mimo to cesarzowa była zazdrosna o kochanki męża i oskarżała go, że sypia z „najgorszymi wyrzutkami społeczeństwa”, byle tylko przysporzyć jej bólu.Istotnie, Ludwik miał szczególne upodobanie do osławionych kurtyzan i prostytutek.Pewnego razu zapłacił dziesięć tysięcy funtów za jedną jedyną noc z brytyjską prostytutką Corą Pearl.Cora znana była w całej Europie.Gdy wyznaczył jej spotkanie Bertie, książę Walii, wniesiono ją do sali jadalnej na srebrnym półmisku, przystrojoną jedynie sznurem pereł i.nacią pietruszki.Inna kurtyzana, którą Napoleon III dzielił się z „niesfornym księciem Walii”, to „La Barucci”, piękna Włoszka.Jej prawdziwe nazwisko brzmiało Giulia Beneni.Trzymała na widocznym miejscu w salonie srebrny puchar z wygrawerowanym „N” i cesarską koroną.Cesarz miał także dłuższą przygodę ze słynną francuską aktorką, Rachel.Napoleon III sypiał nie tylko z „kobietami pracującymi”, miewał także arystokratyczne kochanki.Markiza Taisey-Chatenoy opowiadała, jak pewnej nocy wkroczył do jej sypialni odziany w bladoliliową jedwabną pidżamę.Nie zawracając sobie głowy konwersacją czy grą wstępną, od razu wziął się do rzeczy.Po kilku chwilach, wypełnionych sapaniem i ocieraniem potu, zakończył sprawę i odszedł.Uwiódł także panią Walewską, żonę swego ministra spraw zagranicznych.Jego ostatnią kochanką została postawna wieśniaczka, Marguerite Bellanger.Napoleon był już wówczas chory i Eugenia obawiała się, że nowy romans może go zabić, skłoniła, więc Marguerite do zerwania kontaktów z cesarzem.Spytany, czemu ma tak wiele kochanek, Ludwik odrzekł: „Potrzebuję moich małych rozrywek”.Jednakże te „małe rozrywki” stanowiły poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa państwa.Ministrowie błagali cesarza, by był ostrożny, i ostrzegali, że jakaś awanturnica może doprowadzić go do zguby.Tak się zresztą istotnie stało.Piękna dziewiętnastolatka, contessa di Castiglione, została wysłana przez premiera Sardynii, by zapewnić swym rodakom poparcie cesarza w walce o zjednoczenie Włoch.Osiągnęła, co chciała.Napoleonowi III brakowało wyczucia politycznego.Wplątał Francję w serię katastrofalnych konfliktów, a porażka w wojnie z Prusami w latach 1870-1871 kosztowała go cesarską koronę.Zmarł na wygnaniu w Anglii w 1873 roku.ROZDZIAŁ IIDZIESIĘĆ DNI, KTÓRE WSTRZĄSNĘŁY ŁÓŻKIEMLeninWładimir Iljicz Uljanow – lepiej znany jako Lenin – był w gruncie rzeczy kobieciarzem, lecz pociągały go tylko te damy, które zaangażowały się w rewolucyjną walkę.Jego pierwszą kochanką została o rok od niego starsza zagorzała marksistka, Nadieżda Konstantinowna Krupska.Gdy jako młoda dziewczyna przeczytała pierwszy tom Kapitału Marksa, usłyszała – jak później twierdziła – „dzwon żałobny bijący dla kapitalizmu, obwieszczający, że wkrótce grabieżcom zostanie odebrany ich łup”.Z pewnością miewała romantyczne porywy.Nadieżda była ciemnowłosa i dosyć atrakcyjna.Rewolucyjny zapał młodego Lenina wywarł na niej wielkie wrażenie.Spacerowali bulwarami nad Newą i gawędzili o obaleniu kapitalizmu oraz o pomszczeniu śmierci brata Lenina, powieszonego za udział w spisku na życie cara.Jednakże Lenin interesował się równocześnie jedną z przyjaciółek Nadieżdy, dowcipną i żądną przygód Apolinarią Jakubową.Oświadczył się jej tuż przed swoim aresztowaniem za działalność wywrotową.Z więziennej celi napisał do Apolinarii i Nadieżdy, aby zjawiły się pod murem, na ulicy Szpalernej, by mógł zerknąć na nie spoza krat.Apolinaria nie przyszła, Nadieżda samotnie objęła wartę.Lenin zrozumiał, że jego oświadczyny zostały odrzucone.Wkrótce aresztowano również Apolinarię i Nadieżdę.Zesłano je na Syberię.Po kilku miesiącach młody profesor prawa pomógł Apolinarii w ucieczce.Pojechali razem do Londynu, gdzie w 1902 roku spotkali się z Leninem i Nadieżdą.Apolinaria pomogła kochankom znaleźć niedrogie lokum pod numerem 30 przy Holford Square
[ Pobierz całość w formacie PDF ]