[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A mówili to albo z nieświadomości, albo przekupieni, bo w wojsku Cezarawszyscy żołnierze byli pełni ochoty i gotowości do trudów, po pierwsze, dlategoże przywykli do wypraw wojennych, a po wtóre, ponieważ prócz zysków, którewojna zazwyczaj przynosi zwycięzcom, mieli dodatkowe dzięki hojnościCezara.Bo Cezar obdarzał ich z rozrzutnością, aby ich mieć po swojej stronie,cokolwiek by zamierzył; istotnie trwali też przy nim, mimo że sami jużrozumieli jego plany.Pompejusz jednak ufając temu, co mu opowiadano, aninie zbierał wojska, ani nie robił żadnych przygotowań, jakich by tak wielkarozprawa wymagała.Gdy senat zażądał od wszystkich członków82wypowiedzenia swego zdania , Klaudiusz w podstępny sposób podzieliłzapytania i oddzielnie żądał na nie odpowiedzi, a mianowicie: czy opowiadająsię za posłaniem Cezarowi następców oraz czy należy odebrać władzęPompejuszowi.Większość zebranych odpowiedziała przecząco na drugiepytanie, natomiast uchwaliła posłać Cezarowi następców.Kiedy jednak Kurionz kolei zapytał, czy zdaniem ich obaj mają złożyć posiadaną władzę, 22sprzeciwiło się temu, a 370 przychyliło się do wniosku Kuriona przenoszącdobro publiczne ponad zwady partyjne.Wówczas81Z końcem 54 r.Piętnaście kohort Cezara pod wodzą legatów: Kwintusa TyturiuszaSabinusa i Lucjusza Aurunkulejusza Kotty zostało wyciętych przez zbuntowanych Eburonów(Cezar: Woj.gal.V 24 i nn.).82Na posiedzeniu 1 grudnia 50 r. 96Klaudiusz zamknął posiedzenie senatu z okrzykiem: �Zwyciężajcie, aby mieć wCezarze pana�.31.Fałszywa pogłoska, która się nagle rozeszła, że Cezar przekroczył Alpy iciągnie na miasto, wywołała wielkie zamieszanie i ogólny popłoch.Klaudiuszwystąpił wobec tego z wnioskiem, by wojsko stojące w Kapui skierowaćprzeciw Cezarowi, jako nieprzyjacielowi.Gdy się temu sprzeciwił Kurionutrzymując, że wiadomość jest fałszywa, Klaudiusz zawołał: �Skoro mi niepozwalają działać dla dobra państwa na podstawie oficjalnej uchwały, troszczyćsię będę o nie na mocy przysługującej mi jako konsulowi władzy�.To83powiedziawszy wybiegł z senatu wraz z kolegą na przedmieście i podającmiecz Pompejuszowi rzekł: �Nakazuję ci, i ja, i ten oto, ruszyć przeciwCezarowi w obronie ojczyzny, oddajemy ci w tym celu wojsko, które stoi terazpod Kapuą czy też gdziekolwiek w Italii, oraz dalsze, jakie tylko zechceszzaciągnąć�.Pompejusz oświadczył, że się poddaje rozkazowi konsulów, dodałjednak: �Jeśli nic innego nie pozostaje�; była to tylko obłuda lub podstępnedziałanie dla zachowania jeszcze i teraz pozorów poprawności.Poza granicamimiasta nie miał Kurion żadnej możności działania, nie wolno bowiem trybunomludu wychodzić poza mury.Na zgromadzeniu ludowym ubolewał jednak nadtym, co się dzieje, i wzywał konsulów do wydania obwieszczenia, aby się niktnie stosował do zarządzenia Pompejusza w sprawie poboru do wojska.Nicjednak przez to nie osiągnął, a że dobiegał końca czas jego trybunatu84, więcbojąc się o siebie i straciwszy nadzieję, aby mógł jeszcze oddać jakieś usługiCezarowi, czym prędzej wyjechał do niego.32.Cezar wrócił właśnie z Brytanii przez Ocean i z kraju Celtów miesz-kających nad Renem przeszedł przez góry Alpy z 5000 piechoty i 300 jezdzcamizdążając do Rawenny, która leżała na pograniczu Italii jako ostatnie miasto wprowincji Cezara.Powitał tu przyjaznie Kuriona, któremu podziękował zaoddane usługi, i zastanawiał się z nim nad położeniem.Kurion był zdania, abyściągnąć już całe wojsko i rzucić na Rzym, Cezar jednak postanowił spróbowaćjeszcze układów.Polecił zatem swoim przyjaciołom, aby w jego imieniu podjęlirokowania, wyrażając gotowość oddania wszystkich krajów i wojsk zwyjątkiem dwóch tylko legionów oraz Ilirii wraz z Galią z tej strony Alppołożoną, które chciał zatrzymać, dopóki nie zostanie konsulem.Pompejuszowiwydało się to dostatecznym ustępstwem, ale konsulowie sprzeciwili się temu,więc Cezar zwrócił się do senatu z listem, który Kurion przebywszy w trzechdniach 2300 stadiów wręczył nowym konsulom wchodzącym do senatu wpierwszym dniu nowego roku.Zawierał ten list dumne zestawienie czynów,jakich83Działo się to dnia 4 grudnia 50 r.Towarzyszyli przy tym Klaudiuszowi obaj konsulowiewybrani na rok następny: Lucjusz Korneliusz Lentulus i Gajusz Klaudiusz Marcellus, bratMarka, konsula z r.51, a nie jego kolega Emiliusz Paulus, jak błędnie podaje Appian.84Nowi trybunowie obejmowali godność 10 grudnia; por.ks.I 33 uw.62. 97Cezar od początku dokonał, i oświadczenie, że gotów jest złożyć władzę razemz Pompejuszem; jeśli ten jednak nadal władzę zatrzyma, to i on władzy niezłoży, przeciwnie zaraz pospiesznie przybędzie jako mściciel krzywd wyrzą-dzonych ojczyznie i jemu.Podniósł się na to ze wszystkich stron namiętnykrzyk, że to jest wypowiedzenie wojny 85 wybrali jego następcą LucjuszaDomicjusza86.Jakoż Domicjusz natychmiast wyjechał z 4000 nowozaciężnych.33.Kiedy Antoniusz87 i Kasjusz88, którzy byli trybunami po Kurionie, podjęlijego wniosek, senat z tym większym jeszcze uporem oświadczył, że wojskoPompejusza stanowi jego ochronę, a wojsko Cezara jest wrogiem ojczyzny.Konsulowie Marcellus i Lentulus kazali Antoniuszowi i jego zwolennikomopuścić posiedzenie89, aby mimo swej godności trybuńskiej nie ponieślijakiegoś poważniejszego szwanku.Na to rozgniewany Antoniusz zerwał się zeswego miejsca z wielkim krzykiem i bogów wzywał przeciw nim na świadków,że świętą i nietykalną godność znieważyli, że jej przedstawicieli w sposóbobelżywy wyrzucają, choć ani morderstwa, ani żadnego haniebnego czynu niepopełnili, a tylko zgłosili wniosek, jaki im się wydawał pożyteczny.Po tychsłowach wybiegł przepowiadając, jakby natchniony przez bóstwo, wojny,rzezie, proskrypcje, wygnania, konfiskaty i inne tego rodzaju klęski, które miałyich spotkać, miotając nadto ciężkie klątwy na winnych tego stanu rzeczy
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
