[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zrzucenie przeciwnika z pnia oznaczało zwycięstwo.W ten sposób tylko najsilniejsi i najzręczniejsi wchodzili do grona wojowników.Mateo wyjaśnił Smudze, że dawniej ten bezkrwawy bój toczyli kandydaci na wodza plemienia, którym obierany był ostateczny zwycięzca.Dzięki przedświątecznemu rozgardiaszowi Smuga mógł bez przeszkód rozglądać się po indiańskiej wiosce.Korzystał więc z okazji i śmiało zerkał nawet do wnętrza chat, które przewiewnie budowane, niczego nie ukrywały przed obcymi.Przede wszystkim zwracała uwagę pewna staranność w urządzeniu domostw, przypominających wyglądem raczej jakieś nadziemne werandy zbudowane na palach palmowych, odpornych na niszczącą działalność termitów.Domy nie posiadały bocznych ścian; jedynie dwuspadowe, strome dachy kryte liśćmi chroniły mieszkańców przed deszczem.Do tych nadziemnych mieszkań wchodziło się po pochyło położonych pniach, których jeden koniec opierał się o ziemię, a drugi o podłogę werandy.Wszędzie spotykało się oswojone małpki i papugi hodowane do zabawy dla dzieci.Kobiety i dzieci przeważnie chodziły nago.Jednak z powodu obecności białych ludzi w wiosce, dorosłe niewiasty pozakładały na szyje i biodra ogoniaste zasłony z rafii.Kobiety, jak zwykle u ludów pierwotnych, wykonywały wszystkie cięższe prace.Uprawiały poletka maniokowe[46], lepiły z gliny naczynia, wyplatały maty z włókien palmowych i sporządzały naszyjniki z suszonych nasion roślin, nosiły wodę z rzeki, gotowały strawę, a także karmiły niemowlęta i wyszukiwały im wszy we włosach.Dzieciarnia bawiła się bądź też urządzała polowania na duże mrówki oraz larwy, uchodzące wśród Yahuan za wielki przysmak.Chłopcy strzelali ze świstuł do celu, pomagali starszym w łowieniu ryb, a w wolnych chwilach przykucali na uboczu przy gawędzących mężczyznach.Wojownicy ochraniali swą wioskę przed napadami wrogich plemion, organizowali wojenne wyprawy lub uprawiali łowy na zwierzynę.Byli też bardzo odważni i nieraz zdobywali się nawet na atakowanie jaguara uzbrojeni jedynie w nóż.Lecz mimo to zazwyczaj polowali nie narażając się na niebezpieczeństwo; po prostu podkradali się do zwierzyny i strzelali do niej z ukrycia.Posiadali doskonały wzrok i słuch oraz wprost niesamowity węch, który pozwalał im wyczuć obecność zwierza na znaczną odległość.Smuga był spostrzegawczym obserwatorem.Toteż rychło zwrócił uwagę na widoczne pozostałości wpływów afrykańskich Murzynów.W dawniejszych czasach zwożono ich licznie do Ameryki do niewolniczej pracy na plantacjach, z których często uciekali do selwy, gdzie łączyli się z nienawidzącymi białych plemionami indiańskimi.Zapewne niegdyś również przebywali wśród mieszkańców tej wioski, bowiem u niektórych Yahuan spostrzegało się cechy tak charakterystyczne dla rasy murzyńskiej.Widoczne były one zwłaszcza u kobiet, które w przeciwieństwie do mężczyzn nie nakrywały głów wielkimi perukami z rafii.Głowy czystej krwi Indian porastały twarde, proste i grube czarne włosy.Tymczasem niektórzy Yahuanie mieli włosy wijące się w loki oraz szerokie nosy i grube, mięsiste wargi.Jeszcze bardziej jaskrawe w tej części Ameryki Południowej były wpływy murzyńskie na zwyczaje.Yahuanie, a także plemiona Witoto, Cocama i inne używały, tak typowych dla Afryki, tam-tamów do porozumiewania się na odległość oraz posiadały muzykę i tańce oparte na własnych i murzyńskich motywach.Smuga skrzętnie notował w pamięci te niezwykle ciekawe spostrzeżenia, pragnąc w odpowiednim czasie podzielić się nimi z Tomkiem Wilmowskim i jego ojcem.Obserwując dzieciarnię zwrócił uwagę na grupkę chłopców, którzy obrawszy sobie pień ściętego drzewa za cel, strzelali do niego z dmuchawek.Malcy aż wyginali plecy do tyłu i opierali łokcie na brzuchach z trudem unosząc do ust długie świstuły z bambusu.- Spójrz, Mateo! - zagadnął rozbawiony.- Ile wysiłku wkładają ci chłopcy w tę zabawę w dorosłych.- W zabawę? - zdumiał się Metys.- Nie, senhor, oni wcale się nie bawią.Czy nie zauważyłeś tego starucha, który udziela im wskazówek? Yahuanie już od dzieciństwa zaprawiają się do strzelania ze świstuł.Dlatego też są niezawodnymi strzelcami.Większość z nich trafia w małą monetę z odległości trzydziestu kroków, a z pięćdziesięciu nikt z nich nie chybi do zwierzęcia lub człowieka.Metys umilkł i zamyślony coś rozważał.Potem ujął Smugę pod ramię i rzekł cichym głosemŕ- Alvarez oddał mi złą przysługę płacąc mój dług karciany.Teraz żałuję mego postępku.Więcej już nie będę próbował uciekać.Pomogę ci odszukać mordercę i zeznam wszystko o Alvarezie.Od tej nocy możesz spać spokojnie, senhor.- Skąd mogę mieć pewność, że znów nie kłamiesz? - zapytał Smuga.- Nie lubisz pastwić się nawet nad pokonanym przeciwnikiem - odparł Mateo.- Przy tobie nikomu nie stanie się krzywda, zrozumiałem to teraz.Nie powiedziałeś Cubeom o mojej zdradzie ani o próbie ucieczki.- Czy jesteś tego pewny?- Dobrze znam Indian, senhor.Gdyby wiedzieli prawdę, już bym nie żył.Tymczasem oni odnoszą się do mnie tak jak dawniej.Za to właśnie odpłacę ci równą monetą.Gdy jestem przy tobie, nic ci tutaj nie grozi, lecz na wszelki wypadek uważaj, żeby nikt z Yahuan nigdy nie znajdował się poza twoimi plecami.Oni są naprawdę bardzo niebezpieczni.- Dlaczego właśnie ty możesz być dla mnie rękojmią bezpieczeństwa wśród Yahuan?- Powiem ci, senhor.Yahuanie wywodzą się z bardzo groźnego plemienia Indian Auca.Moja babka była Aucanką, a matka Yahuanką.- Krótko mówiąc: jesteś wśród swoich.- Teraz znasz prawdę.Pomogliby mi, gdybym tego zażądał.Mógłbym na przykład wskoczyć w tę grupę wojowników i krzyknąć, że jesteś moim wrogiem.Już byś nigdy więcej nie mógł wyrządzić mi krzywdy.- Mateo, czy zapomniałeś, że z rewolweru strzelam tak celnie, jak Yahuanie ze swoich świstuł? - spokojnie zapytał Smuga.- Pamiętam o tym - zapewnił Mateo.- Powiedziałem ci o moim pokrewieństwie z Yahuanami dlatego, ?ebyś uwierzył mi, że już naprawdę nie zamierzam knuć przeciwko tobie.Daruj mi winę, a będę służył ci wiernie.Smuga spojrzał Mateowi prosto w oczy.Uspokoił się, wyczytawszy w nich niemą prośbę.- Byłeś bardzo lekkomyślny, Mateo, ale może naprawdę jeszcze nie znikczemniałeś do szczętu.Trudno potępić cię, widząc zło panoszące się wokoło.Ja ani pan Nixon nie dybiemy na twoje życie.Byłeś tylko małym kółkiem w potężnej machinie bezprawia.Okaż uczciwie, że szczerze żałujesz nikczemnego postępku, a potem.zobaczymy!- Dziękuję ci, senhor! To wystarczy.Wiem, że mi przebaczysz.Teraz chodźmy do obozu.Zaraz zaczną się uroczystości.Smuga bez sprzeciwu podążył za Metysem.Najbezpieczniej było nie narzucać się krajowcom.Jeśli Yahuanie nie będą mieli nic przeciwko obecności przybyszów na uroczystości plemiennej, to wódz zaprosi ich na nią.Tak też się wkrótce stało.Przez kilka godzin podróżnicy przyglądali się próbom siły i zręczności.W końcu ośmiu młodzieńców zostało przyjętych do grona dorosłych wojowników i z tej okazji odbyła się ogólna huczna uczta
[ Pobierz całość w formacie PDF ]